Vandaag publiceerde De Morgen een artikel over lonen van de Belgen, over het gemiddelde, over hoeveel, over bruto en netto. Dergelijke artikels verschijnen regelmatig en steeds lokken ze veel reacties uit: van mensen die zich of hun loon niet terugvinden in het stuk, die jaloers zijn of gefrustreerd, die gelukkig zijn bij de grote meute te horen of boven het gemiddelde uit te stijgen. Van dergelijke publicaties gaat mijn maag draaien. Maakt geld dan gelukkig? Ik denk het wel. Maar er is veel meer nodig dan geld alleen. Wat maakt mij gelukkig?
Mijn zoon, zijn liefde, zijn humor, zijn onhebbelijkheden, zijn kromme tenen, zijn onstilbare honger, zijn knuffels
Tolo
Gaan eten met mijn zus
Vliegen en vooral landen in Athene
Schrijven
Een kleedje, veel kleedjes
Bakken
Muziek
Lezen
De stem van Evert Venema
Koffie
Een mail van Tina
Lachen
Lippenstift
Staren naar de obers van Le Cosmopolitain in Roubaix
Ik viel in slaap met Patrick Bruel. En het was al zo warm. Zijn muziek kletterde in mijn oren na en tijdens een heus gevecht met mijn bed. De hitte hield mij wakker – en als het dat niet is, dan is er beslist een andere reden voor mijn slapeloosheid. Wat het najaar brengt bijvoorbeeld? Hoe ziet mijn été indien eruit? Hoe heet wordt de herfst?
Ik hoop dat de sociale onrust wat zal tanen – al is dat tegen beter weten in. Wat kan je anders dan tegen zo’n beleid in opstand komen, een beleid dat wars van alle solidariteit een wij-zij verhaal predikt? En toch zal ik van deze herfst iets maken. Ik zie uit naar kleine dingen die mij beslist gelukkig zullen maken. En dat begint morgen al. Met Peter van de Veire die mijn ochtenden weer zal opfleuren met zijn grappen waar ik luid om moet lachen, en met zijn uitspraak van het woord ‘speciaal’. Wie anders dan Peter van de Veire kan dat woord zo uitspreken dat ik er spontaan warm en blij van word? Hervé Vilard geeft mij eenzelfde gevoel als hij ‘Reviens’ zingt. Maar Hervé Vilard is Peter van de Veire niet.
En verder zal ik gelukkig worden van het nieuwe schooljaar, om te zien hoe mijn zoon het tweede middelbaar start. En ik zal uitzinnig worden van een mooie, nieuwe roman van Mirjam Rotenstreich; ik zal beslist gelukkig worden van die blauwe kokerrok die in gedachten nu al de mijne is, ik zal eufoor worden als ik in de luchthaven ben en naar Griekenland vertrek, ik zal lachen als Dimitrios ons in Tolo welkom heet, ik zal warm worden van die heerlijke desserts in Taverna Steki die zo lekker naar kaneel ruiken, ik zal gelukkig zijn als ik de eigenares van het hotel in Monemvasia het recept van haar heerlijke koekjes kan ontfutselen, ik zal blij zijn als het lukt om met Bruno een koffie te drinken in Athene, ik zal verwonderd zijn over de vorderingen van het bakboek, ik zal versteld staan van de moppen van mijn zoon, ik zal zelfs misschien in het najaar afspreken met de jongen – al is dat allicht wat overmoedig, ik zal blij zijn als het veldritseizoen start, veldrijden waar ik eigenlijk niet zo van hou, maar om onverklaarbare redenen toch volg, ik zal gelukkig zijn als Patrick Bruel mij in slaap wiegt, maar het mag ook Hervé Vilard of Joe Dassin zijn en ik zal vooral gelukkig worden van al het onverwachte en van het restje zomer.
Er moet mij iets van het hart. Gisterenavond keek ik met mijn zoon – bijna dertien – naar Zomerhit 2016. Je moet je dat zo voorstellen: mijn zoon en ik, elk in een zetel onder een dekentje, allebei al in pyjama. Mijn zoon vindt het heerlijk – samen naar tv kijken. Wie is nu Peter van de Veire ?, vroeg hij. Ik wees naar jou en mijn zoon knikte. Blijkbaar kloppen je looks bij je stem. Mijn zoon kende je – tot gisterenavond – enkel van de radio. Hij is fan. ’s Morgens, als ik hem naar school breng, luisteren we in de auto naar MNM. En mijn zoon vindt jou grappig. Al geloof ik dat hij ook wel een dikke boon voor Julie heeft. En nu komt er bij dat hij je kapsel – een beetje kort geschoren langs de zijkanten – heel erg cool vindt. Bij de volgende afspraak met Saskia, zijn kapster, zal hij een foto van jou mee nemen – meldde hij mij.
Beste Peter, het is niet toevallig dat mijn zoon fan van je is. Het zit – euh – in de familie, geloof ik. Mijn moeder volgde je ook. En in de periode dat je het programma Peter Live maakte, belde ze mij ’s anderendaags steevast op om te zeggen: ‘hij zag er toch weer goed uit hé’. Ik wist – zonder dat ze je naam vernoemde – dat het over jou ging. Ik opperde wel eens dat je toch wel wat jong voor haar was – zij was toen een frisse zeventiger – maar mijn opmerking werd steevast genegeerd. Ze sprak over jou alsof je een vriend was – hetgeen ik hilarisch vond.
Mijn moeder stierf ruim vijf jaar geleden. Ze heeft dus niet kunnen meemaken hoe professioneel je gisteren de blunder – niet Milow maar K3 – opving. Ze zou je schitterend gevonden hebben. En ongetwijfeld zou ook zij je kapsel mooi gevonden hebben, en vandaag zou ze mij zeker gebeld hebben om te zeggen hoe goed je er weer uit zag. Het is doodjammer dat ze niet meer kan meemaken hoe haar kleinzoon nu ook fan van je is. Ze zou het logisch vinden. En top natuurlijk. Want behalve van jou, beste Peter, was mijn moeder ook een grote fan van mijn zoon.
Mijn zoon vertrekt zaterdag op kamp. En ik hoop van harte dat hij veel plezier beleeft. Maar eerst is er nog het rapport en een shoppingsessie. Het rapport is iets voor deze middag, het shoppen hebben we achter de rug. Ik wou hem nog wat zomerkleren kopen. En het zoveelste paar schoenen. Ik had echt in gedachten wat ik wilde: een ecru short met een rode polo en bootschoenen. Het liep anders.
Mijn zoon is gek op zijn haar. Hij is blond. En in de zomer – als er zon is tenminste – wordt hij uiteraard almaar blonder. Hij vindt zichzelf dan geweldig. Zijn haar: dat is heilig. In de auto kijkt hij heel vaak in het spiegeltje of alles nog goed ligt. Ik moet er soms om lachen.
Op winkelen is hij minder gek. Tenzij het bij Fnac is. Kledij passen is een opgave. Wat ik mooi vind, blijkt niet cool. Hij wil een T-shirt. Het zoveelste in weer een andere tint blauw. De bermuda die ik in gedachten had, wordt een blauwe short, de bootschoenen worden sneakers. Ik kan ermee leven. Maar dan komt het. Hij wil een pet. Op kamp moeten ze immers een hoofddeksel mee nemen. ‘Het is verplicht mama’. Ja, het is een uitleg als een andere. Ik haat petten. Echt waar. Ik moet er niets van hebben. Ik hoop in stilte dat het slechts een fase is en geef uiteindelijk toe.
En nu zit dat blonde haar onder een pet. Een pet die niet mee afgedaan wordt. Ik heb de strijd verloren.
Vandaag publiceerde De Morgen een artikel over lonen van de Belgen, over het gemiddelde, over hoeveel, over bruto en netto. Dergelijke artikels verschijnen regelmatig en steeds lokken ze veel reacties uit: van mensen die zich of hun loon niet terugvinden in het stuk, die jaloers zijn of gefrustreerd, die gelukkig zijn bij de grote meute te horen of boven het gemiddelde uit te stijgen. Van dergelijke publicaties gaat mijn maag draaien. Maakt geld dan gelukkig? Ik denk het wel. Maar er is veel meer nodig dan geld alleen. Wat maakt mij gelukkig?
Bakken en verhalen 