Ik heb een boontje voor jou

Ik zou iets schrijven over het verschil tussen koffie in bonen en gemalen koffie, over verschillende aroma’s, over fijn en grof gemalen koffie, over Robusta en Arabica. Ik zou iets schrijven over mijn dégustation bij Storme Coffee, hoe ik daar met mijn vingers door gemalen koffie roerde en dat eigenlijk wel sensueel vond, ik zou iets schrijven over grover gemalen koffie die meer water doorlaat en dus minder straffe koffie wordt, ik zou schrijven over hoe espresso zijn aroma vasthoudt, ik zou zelfs schrijven over het boontje dat ik voor Storme Coffee heb.
Ik zou dat allemaal doen, maar in plaats daarvan vlucht ik naar mijn lievelingskoffiebar in Moeskroen, waar ik leer dat men in het plaatselijk dialect wel J’ai un boontje pour toi zegt. En de uitbaatster van Mama’s Coffee en ikzelf moeten daar om lachen.
Ik drink er een latte met speculoossiroop en luister naar Rag ’n’ Bone Man. En mijn gedachten dwalen af. Naar Tolo. Naar het terras van Romvi. Hoe ik daar in de zon met een wit zomerkleedje een latte vraag aan de immer coole Antonios. Ik droom weg en hoor hem nog in zijn gebroken Engels zeggen: Thank you for everything. See you in summer. Ik droom weg en bedenk hoe ik quasi in mijn ondergoed op een bootje zit met mijn zoon. Zorgeloos, lachend. Ik droom weg en denk hoe ik ’s nachts in een hotelkamer werk aan de teksten van Hallo Baby. Ik droom weg en lach om de belofte van de Grieken, die mij een stille week verzekeren tijdens de goede week. Hun kabaal was nooit groter, hun geloof des te sterker. Ik droom weg en bedenk dat ik behalve voor Storme Coffee, een grote boon heb voor Tolo en voor Antonios natuurlijk.
Het is bijna zomer. Nog even. Intussen drink ik Latte in Moeskroen.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

De koffiemolen

De koffiebonen zaten bij ons thuis in een groot blik, met bloemen op – in groen en turquoise. Het blik was te groot voor een halve kilo bonen. Maar het bleef het vaste blik voor koffie. Ik herinner mij hoe de boord van de zak bonen afgesneden werd en de bonen in de voorraadpot knetterden. De groene zak met een mooi afbeelding van de koffiebonen geurde lekker. Het waren de koffiebonen van Storme. Toen al.

Koffie was van kinds af aan al een sensatie, een ervaring voor mij. We hadden een koffiemolen. Een oranje exemplaar van Moulinex. Met een deksel uit bruin plastic. Ik herinner mij hoe heerlijk ik het vond om koffie te malen, de koffie in de filter te gieten en dan met mijn kleine vinger langs het wiekje van de molen te draaien om de rest van de gemalen koffie los te krijgen. Ik herinner mij ook het geluid van die koffiemolen. ’s Morgens, als mijn moeder al wakker was en koffie zette, lag ik nog in bed. Ik hoorde het geluid van die molen. Een vertrouwd geluid. Een teken ook dat het tijd was om op te staan. Later brak het deksel van de koffiemolen. Mijn moeder wist het te fiksen. Maar heel vlug schakelde ze, zoals zovelen, over naar gemalen koffie.

Koffie heeft een hele evolutie doorgemaakt, koffie drinken ook en koffiemolens al zeker. Vandaag de dag moeten we weer leren koffie zetten. Lekkere koffie. Niet steeds dezelfde koffie. Koffie die naar koffie smaakt. Wat weten we vandaag over koffiebonen, over verschillende wijzen van koffiezetten, over koffie branden? Te weinig. Koffie is niet zomaar koffie.

En dus heb ik nu weer koffiebonen. En straks een koffiemolen. En ga ik op zoek naar informatie. En ook naar een nieuwe voorraadpot. Een mooi blik, liefst met bloemen op.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

 

Waarom is koffie zo sexy?

Koffie is hip, modieus, helemaal in. In iedere stad rijzen koffiebars als paddenstoelen uit de grond. Trendy plaatsen waar het goed toeven is, heuse latte-artiesten aan het werk zijn en barista’s elkaar de loef afsteken. De koffiebar is the place to meet, the place to share, the place for love. Koffie is sexy. Heel erg sexy.

Hoe komt het dat dit bruine goedje zo aantrekkelijk is? Hoe komt het dat koffie verleidt, veel meer dan – godbetert – thee? Ik zocht en vond een aantal redenen.

1. Met koffie heet je iemand welkom. Of het nu een stad, een vriend of je moeder is die je de koffie serveert, een koffie voelt als een handdruk.
2. Koffie is een schitterend begin van de dag. Als was de nacht nog zo kort, woelig of piekerig: de smaak van koffie brengt altijd soelaas.
3. Koffie is je trouwste minnaar. Koffie valt nooit tegen; op koffie kan je rekenen.
4. Iemand die de moeite doet om de beste koffie voor je te zetten, wel, dat is een beetje alsof hij je de meest lyrische liefdesbrief schrijft. Als ik wil imponeren, schenk ik de lekkerste Storme-koffie.
5. Koffie onthult. Soms. Je diepste zielenroerselen.
6. Vrouwelijke koffiedrinkers dragen hakken en lippenstift; de verplichte platte sandalen van theedrinkers staan gelukkig niet in hun schoenenkast.
7. Om koffie te drinken hoef je niet ziek te zijn. Thee is bij mij al lang gedegradeerd tot flauw medicijn.
8. Koffie heeft niet de ambitie je nachtrust te verbeteren. Van koffie slaap ik net zo weinig als van kamillethee.
9. Zelfs oploskoffie kan op het juiste moment, op de juiste plaats verrukkelijk zijn. Ik dronk oploskoffie op het terras van een hotel in Tyros. We ontbeten quasi met onze voeten in de zee. Het enige dat we hoorden, waren de golven. Op dat moment had ik alles lekker gevonden, behalve thee dan.
10. Koffie nodigt uit. Zullen we samen een koffie drinken?
11. En tot slot: de koffiejongen is best sexy in zijn Levi’s.
    
    Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

Je m’en vais

Ik ben het huis ontvlucht. Klopboren hinderen mij. De straat is verworden tot een werf. Met een hels kabaal als cadeau. Ik kan er niet tegen.
Mijn Hyundai brengt mij naar mijn lievelingskoffiebar: Mama’s Coffee in Moeskroen. Ze spreken er Frans, hetgeen mij al heel wat milder stemt. En de koffie is er overheerlijk.

Hoe komt het toch dat ik altijd weg wil? Als ik naar mijn stylo kijk – een kleinood dat ik kocht in de shop van de Opéra national de Paris – dan wil ik naar Parijs. Als ik het weerbericht van Tolo check – 23 graden vandaag – dan wil ik naar Griekenland. Als ik een foto van Xavier en Sandrine op Facebook zie, dan wil ik naar Les Vans, naar de Ardèche. Zelfs als ik reclameborden zie, van de lippenstiften van Dior Addict bijvoorbeeld, dan wil ik naar Lille, naar Nocibé, waar ik al eens kom. Nochtans hangt in mijn keuken een kader met daarop: Nous aimons notre chez nous, qui ce soit en ville, au bord de mer, à la campagne ou tout simplement ici.
Wil ik altijd weg om terug te kunnen keren? Misschien. Al twijfel ik daar steeds meer aan. Ik hou van het Zuiden; ik ben een kind van de zon. Slecht en donker weer deprimeert mij. Ik voel ook veel meer voor de zuiderse mentaliteit, de openheid, de mildheid, het tempo aldaar ook. Ik hou van de mensen in het Zuiden. En ik hou van de zee, van olijfolie, van feta.
Voor ik vertrek, ga ik altijd naar het kerkhof, naar het graf van mijn moeder. Precies alsof ik wil zeggen: misschien kom ik niet meer terug.
In afwachting van die adieu, kijk ik naar het bord. Daar staat op: Tolo: nog 3,5 weken. En ik lach, want dat is niet lang meer. Ik zal mijn laptop moeten meenemen, want ik moet er ook wat werken. Maar teksten schrijven in Tolo voelt heel anders dan een blogje posten in een koffiebar in Moeskroen. Al is de koffie nog zo lekker.
Nog eventjes en je m’en vais.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account