Kaneelbroodjes, oorlog en hoop

 

Hoe kies je een boek? Waardoor laat je je leiden? De kaft, de titel, een recensie, een weetje, de mening van een vriendin? Le furet du Nord is voor mij als een snoepwinkel. Zoveel boeken, zoveel titels. Met mijn vinger ga ik langs al die kaften. Ik lees veel Frans. Het aanbod aan pockets is enorm. Bovendien hou ik op die manier mijn Frans levendig.
Mijn vinger stopt bij Un goût de cannelle et d’espoir van Sarah McCoy. Een boek met kaneel in de titel heeft bij mij sowieso al een ruime voorsprong. Ik koop het boek en lees het. Ruim 500 bladzijden leesplezier.

Duitsland, 1945. De ergste oorlogsterreur is aan Elsie voorbijgegaan. Zij en haar familie worden beschermd door een hooggeplaatste nazi die met haar wil trouwen. Maar als er in de kerstnacht een ontsnapt Joods jongetje op de stoep staat, weet Elsie dat ze alles wat ze liefheeft in gevaar brengt als ze de deur van de bakkerswinkel voor hem opent. Ze neemt de jongen onder haar hoede en verstopt hem in een holte in de muur.
El Paso, Texas, zestig jaar later. Journaliste Reba Adams werkt aan een kerstartikel en interviewt Elsie, de oudere eigenaresse van een bakkerij. Elsie vertelt moeizaam. Reba’s vragen herinneren aan een donker verleden: haar leven in Duitsland tijdens de oorlogsjaren.
Un goût de cannelle et d’espoir smaakt zoet, kaneel is er alomtegenwoordig, maar het boek is ook wrang en hoopt op vergeving.
Als afsluiter krijgt de lezer een aantal recepten van Elsie. Uiteraard ontbreken de kaneelbroodjes niet. En vandaag, vandaag heb ik die broodjes gebakken.

Un goût de cannelle et d’espoir is vertaald uit het Engels The Baker’s Daughter. Er is ook een Nederlandse vertaling: De bakkersdochter.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Hoe geef je een gitzwarte toekomst toch wat kleur?

• Het weer is druilerig en neigt naar de herfst. De straten liggen er verlaten bij. Bloemen rotten door de regen, het groen eigen aan de zomer, verkleurt. De enige kleur die je vandaag nog merkt, is de driekleur, een enkele vlag van de rode duivels die er verslagen bij hangt. Ook bij hen geen zon. Een nederlaag. Zelfs in het voetbal faalt dit land.
  Het land verzuurt. Al lang. De cultuur van ieder voor zich viert hoogtij. Solidariteit is zoek. Ik kan het moeilijk verdragen.
  Gisteren zag ik een foto van een beschimmeld broodje op Facebook passeren; de broodjes waren bedoeld voor de vluchtelingen in Griekenland. Ook daar heeft België zich gemakkelijk van af gemaakt, zowel van de vluchtelingen als van Griekenland. In een blog van Bruno Tersago lees ik vandaag hoe gitzwart de toekomst er voor de Grieken uitziet. Ook daar geen kleur. Ik hou van Griekenland, van de mensen daar. Van hun warmte en solidariteit. Dat geeft wel kleur. Een kleur die je hier niet treft. Weemoedig word ik ervan.Morgen ben ik jarig. Een feestdag zonder mijn moeder. Zonder kleur. Al weken vooraf krijg ik het benauwd als ik aan die datum denk. Geen kleur, geen zon.
  Toch ga ik op zoek naar kleur. In de ogen van mijn zoon, in de herinneringen aan Dimitrios in Tolo, in de plannen aan een volgende reis, in een goed boek, in een lekker gebakken brood, in mooie muziek, in de stekjes die flink aarden, in lekkere koffie.
  Toch ga ik op zoek naar kleur. In hoop bijvoorbeeld. Ook voor de Grieken. In de hoop dat die gitzwarte toekomst toch wat opfleurt.

  Wil je mij volgen? Like dan zeker

  mijn facebook-pagina

 

Tekens 2

Op 17 november 2015 begon ik deze blog. Na de aanslagen in Parijs, om een teken te geven.
We planden toen een trip naar Parijs, als signaal. Volgende week dinsdag vertrekken we met wat geluk vanuit Zaventem naar Athene, evenzeer om een teken te geven.

Ik post hier nog eens dat eerste stukje dat ik toen, in november van afgelopen jaar, schreef.
Tekens