Wat maakt mij gelukkig of veeleer triest?

Vandaag publiceerde De Morgen een artikel over lonen van de Belgen, over het gemiddelde, over hoeveel, over bruto en netto. Dergelijke artikels verschijnen regelmatig en steeds lokken ze veel reacties uit: van mensen die zich of hun loon niet terugvinden in het stuk, die jaloers zijn of gefrustreerd, die gelukkig zijn bij de grote meute te horen of boven het gemiddelde uit te stijgen. Van dergelijke publicaties gaat mijn maag draaien. Maakt geld dan gelukkig? Ik denk het wel. Maar er is veel meer nodig dan geld alleen. Wat maakt mij gelukkig?

• Mijn zoon, zijn liefde, zijn humor, zijn onhebbelijkheden, zijn kromme tenen, zijn onstilbare honger, zijn knuffels
• Tolo
• Gaan eten met mijn zus
• Vliegen en vooral landen in Athene
• Schrijven
• Een kleedje, veel kleedjes
• Bakken
• Muziek
• Lezen
• De stem van Evert Venema
• Koffie
• Een mail van Tina
• Lachen
• Lippenstift
• Staren naar de obers van Le Cosmopolitain in Roubaix
• Een glas witte wijn
• De zon
• Een leuke opdracht
• Bloemen
• Solidariteit
• Mooi Frans
• Een bad

Wat maakt mij triest?

Gemis en een kapotte frigo

Fijne avond iedereen.

Als je nu eens zelfvertrouwen put uit je rok

Er zijn zo van die dagen dat een ondraaglijke tristesse mij overvalt. Zonder aanleiding. Terwijl ik buiten in een ligstoel kijk naar mijn bruine benen overheerst plots een gevoel van onbeholpen verdriet. Beelden van de begrafenis van mijn moeder schieten als roekeloze pijlen door mijn hoofd. De druk die ik toen, meer dan zes jaar geleden, in mijn keel voelde aan de ingang van de kerk bij het groeten van de bezoekers, word ik nu nog steeds gewaar. Ik leer dat dit een stresskeel heet.
De zon schijnt en ik hou van de zon. Toch kan dit mooie weer niet beletten dat ik op een middag in die fraaie rode ligstoel mijn tranen verpink. Verdriet doet zeer, heimwee evenzeer. Een mindag waar je amper of helemaal geen genoegen neemt met jezelf. Nochtans zijn er genoeg zaken om vrolijk van te worden: het weer – dat zei ik al, een naderend vertrek naar Tolo, een lieve zoon die mij aan het lachen brengt, een artikel waar ik blij mee ben, een opdracht waar ik nog blijer van word. Maar waar mijn humeur en zelfvertrouwen een mega-boost van krijgt, is die nieuwe rok. Jawel, een rok. Voor de spiegel sta ik te paraderen als een domme kip. Een kip die lacht en denkt: het valt allemaal nogal mee. Alles komt goed. Alles komt altijd goed.

 

Het is vandaag mijn dag, en die van mijn moeder, en misschien ook die van u

Over Internationale dag van de alleenstaande ouder

Het is vandaag Internationale dag van de alleenstaande ouder. Het is vandaag ook lente. Dat die twee aangelegenheden samenvallen is niet toevallig. De lente: dat is af en toe te koud, te nat, maar er zijn ook veel mooie dagen, waar de zon komt piepen en de vlinders wakker worden. Het leven van een alleenstaande moeder (*)is niet anders. Geklaag hoor je genoeg, maar het leven zonder partner is niet allemaal kommer en kwel. Echt niet. En daar wil ik het over hebben.

Ik heb al vaker over alleenstaande ouders geschreven en ik krijg dan soms de kritiek dat ik het leven van een alleenstaande moeder te positief voorstel, te luchtig ook. Bij veel alleenstaande moeders merk ik dat hun leven on hold staat – tot er weer een partner opduikt. Ik vind dat vreemd. Hoeveel ellende zou hen niet bespaard blijven als ze hun leven met de kinderen als hun leven gaan zien. Als een volwaardig leven. Wat ik ook vreemd vind, is dat die partner vooral gelijk staat aan een tweede inkomen en de man als klusser fungeert. Ik merk ook dat de komst van een nieuwe partner de mogelijkheid biedt om minder te gaan werken. Dat vind ik nog vreemder. Is dat dan het feminisme? I think not. Of ik heb er niets van begrepen. Volgens mij is feminisme gelijke kansen en rechten hebben en als vrouw je plan kunnen trekken. Volgens mij is feminisme ook je geluk niet laten afhangen van een partner, maar er zelf voor zorgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan? Natuurlijk. Ik weet beter dan wie ook dat het leven alleen heel wat uitdagingen in zich houdt en dat die problemen misschien op het eerste zicht verholpen kunnen worden met een tweede inkomen en extra opvang. Maar is dat de reden voor een relatie? Pffff. Mag de lat dan niet hoger? Mag je dan niet dromen van Emmanuel Macron, om maar iemand te noemen? Of heeft Toon Hermans gelijk als hij zegt dat als je voor passie gaat, je alleen eindigt op de bank? En is het zo zielig alleen op die bank?
Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder die ons geleerd heeft om voor ons zelf te zorgen, te studeren, voor onszelf op te komen, die ons geleerd heeft dat kleren soms de man maken en dat lippenstift en hakken geen vieze ziektes zijn. Dat scheelt natuurlijk. Als je voorbeeld een gezin -vader, moeder en kinderen – was en als dat doorgegeven werd als hoogste ideaal, dan sta ja anders (niet beter of slechter) aan de start.
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Met partner of zonder partner. Daar heb ik respect voor, al begrijp ik het niet altijd helemaal.
Maar vandaag wil ik aan al die balende alleenstaande moeders het volgende zeggen: trek je hakken aan, doe lippenstift op en lach.
Een oprecht fijne dag,
Sigrid

(*) Ik heb de tekst geschreven vanuit mijn standpunt, een alleenstaande moeder die op mannen valt.

Hoe gelukkig word je van bakken?

Over Hygge van Meik Wiking

De Denen hebben er de mond van vol: van hygge. Denen zijn gelukkig; volgens diverse studies scoren ze veruit het best op de gelukscurve. Hygge en geluk: het heeft veel met elkaar te maken , zegt Meik Wiking, auteur van Hygge. De Deense kunst van het leven en CEO van The Happiness Research Institute van Kopenhagen. Maar wat is hygge?
Hygge vertalen is nog moeilijker dan het uit te spreken. Je zou gemakshalve gezelligheid kunnen zeggen, maar dat is het toch niet helemaal. Hygge is veel meer een ervaring, een cultuur, een manier van leven. Wiking: Hygge draait veel meer om een bepaalde sfeer en ervaring dan om spullen. Het draait om het samenzijn met de mensen van wie we houden. Een gevoel van thuis .Het gevoel dat we veilig zijn en ons kunnen ontspannen, afgeschermd van de buitenwereld. Waar we een gesprek kunnen hebben over de kleine of grote dingen des levens – of in comfortabele stilte bij elkaar zitten – of gewoon in ons eentje genieten van een kop thee.

Mijn zoon en ik zijn nogal into hygge. De kerstvakantie hebben we voornamelijk onder een dekentje doorgebracht, met boeken, muziek, vers gebakken brood, scrabble, af en toe een film, veel kaarsen, en afgesloten van de buitenwereld. We zijn er goed in, in hygge. Als ik mijn zoon probeer uit te leggen wat het knuffelhormoon is, vindt hij dat iets voor ‘gedrogeerde hippies’, dat vindt hij een brug te ver, maar hygge is zijn ding. Knuffelen ook. (En hormonen, tja als tiener weet je daar natuurlijk alles over. ) Worden wij gelukkig van al dat ge-hygge? Ik geloof het wel. Hygge is niet alleen de open haard aansteken. Hygge is tijd maken voor hetgeen en degene die er toe doet en toegeven aan de traagheid. Hygge heeft duurzaamheid in zich. Volstaat een kaars dan om zo gelukkig te worden zoals die Denen? Natuurlijk niet. Wiking wijst op het bijzondere belang van een uitgebouwde verzorgingsstaat, een leefbare combinatie werk en gezin, voldoende inkomen om een leven te leiden. En daar scoren de Denen heel goed . Voeg daar de hygge bij en het plaatje is compleet. Hygge kan je inplannen, maar dat maakt geluk niet maakbaar. Heel wat factoren voor een gelukkig leven (waar je geboren bent bijvoorbeeld, om maar iets te noemen) heb je niet zelf in de hand.

Dat hygge zo populair is in Denemarken is niet toevallig. Korte dagen, lange winters vragen om gezelligheid binnenshuis. Denen zijn zowat veroordeeld tot hun hygge-tempel – hun thuis. En thuis is waar er gebakken wordt (heel erg hygge), gespeeld met de kinderen, thee gedronken, een boek gelezen onder een dekentje, waar kaarsen aangestoken worden, waar gesprekken gevoerd worden met vrienden. Hygge is niet iets voor grote groepen, maar voor een intieme kring. Hygge sluit wat de buitenwereld af. Hygge is heel erg offline, hygge vertrekt vanuit gelijkheid, kameraadschap, hygge doet niet aan groot geld, maar apprecieert juist de bescheidenheid. Dat hygge nu een hype wordt, en dat hygge heel erg commerce, is helemaal niet hygge. Maar hypes passeren, hygge doorstaat die storm wel. Het boek van Meik Wiking is een bestseller in heel wat landen. Dat is niet vreemd. Hygge is hip en vooral: mensen zijn voortdurend op zoek naar geluk. Het boek is erg hygge: het is mooi uitgegeven met een kaft die je wil strelen (echt!), met mooie foto’s, met zinvolle schema’s. Wiking deelt zijn werk zo op dat je ermee aan de slag kan: hij geeft tips voor meer hygge, voor hygge in de zomer, voor hygge met een beperkt budget. Heel interessant vind ik het hygge-manifest: een reminder die je aan je koelkast kunt hangen.
Hygge wordt zo geapprecieerd omdat er ook veel momenten niet hygge zijn, momenten die vol zijn van stress, druk, teveel werk, saaiheid, onveiligheid, etcetera. Hygge heeft maar betekenis juist omdat er ook niet-hygge is. Je kan niet altijd onder een deken op de bank zitten, maar zo af en toe je terugtrekken in een knusse en veilige zetel, ver weg van de buitenwereld: dit leidt beslist naar meer geluk.

Hygge. De Deense kunst van het leven van Meik Wiking is een uitgave van Levboeken en kost 19,99 euro.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

 

L’été indien

Ik viel in slaap met Patrick Bruel. En het was al zo warm. Zijn muziek kletterde in mijn oren na en tijdens een heus gevecht met mijn bed. De hitte hield mij wakker – en als het dat niet is, dan is er beslist een andere reden voor mijn slapeloosheid. Wat het najaar brengt bijvoorbeeld? Hoe ziet mijn été indien eruit? Hoe heet wordt de herfst?

Ik hoop dat de sociale onrust wat zal tanen – al is dat tegen beter weten in. Wat kan je anders dan tegen zo’n beleid in opstand komen, een beleid dat wars van alle solidariteit een wij-zij verhaal predikt? En toch zal ik van deze herfst iets maken. Ik zie uit naar kleine dingen die mij beslist gelukkig zullen maken. En dat begint morgen al. Met Peter van de Veire die mijn ochtenden weer zal opfleuren met zijn grappen waar ik luid om moet lachen, en met zijn uitspraak van het woord ‘speciaal’. Wie anders dan Peter van de Veire kan dat woord zo uitspreken dat ik er spontaan warm en blij van word? Hervé Vilard geeft mij eenzelfde gevoel als hij ‘Reviens’ zingt. Maar Hervé Vilard is Peter van de Veire niet.
En verder zal ik gelukkig worden van het nieuwe schooljaar, om te zien hoe mijn zoon het tweede middelbaar start. En ik zal uitzinnig worden van een mooie, nieuwe roman van Mirjam Rotenstreich; ik zal beslist gelukkig worden van die blauwe kokerrok die in gedachten nu al de mijne is, ik zal eufoor worden als ik in de luchthaven ben en naar Griekenland vertrek, ik zal lachen als Dimitrios ons in Tolo welkom heet, ik zal warm worden van die heerlijke desserts in Taverna Steki die zo lekker naar kaneel ruiken, ik zal gelukkig zijn als ik de eigenares van het hotel in Monemvasia het recept van haar heerlijke koekjes kan ontfutselen, ik zal blij zijn als het lukt om met Bruno een koffie te drinken in Athene, ik zal verwonderd zijn over de vorderingen van het bakboek, ik zal versteld staan van de moppen van mijn zoon, ik zal zelfs misschien in het najaar  afspreken met de jongen – al is dat allicht wat overmoedig, ik zal blij zijn als het veldritseizoen start, veldrijden waar ik eigenlijk niet zo van hou, maar om onverklaarbare redenen toch volg, ik zal gelukkig zijn als Patrick Bruel mij in slaap wiegt, maar het mag ook Hervé Vilard of Joe Dassin zijn en ik zal vooral gelukkig worden van al het onverwachte en van het restje zomer.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

 

 

Maakt geld gelukkig?

In mijn Bullet Journal staat een lijstje, een lijstje met klussen. Eén ervan is de kelder opruimen en daaraan gekoppeld een bezoek aan het containerpark en de kringloopwinkel. Terwijl mijn zoon en ik de koffer van mijn Hyundai – waar ik overigens heel gelukkig mee ben – volprop met overbodige spullen en rommel, spoken twee artikels die ik onlangs las, door mijn hoofd.

Het eerste is een interview met trendwatcher James Wallman in happihome. Wallman is de auteur van Stuffocation, onlangs in het Nederlands vertaald als Ontspullen. Meer leven met minder.
Wallman is een voorstander van ontspullen en gelooft in ervaringen, belevingen, veeleer dan in materiële bezittingen. Belangrijke kanttekening: je moet over de levensnoodzakelijke dingen beschikken om een menswaardig bestaan te kunnen leiden. En daar wringt het schoentje natuurlijk al. Wat is een menswaardig bestaan en wat heb je daarvoor nodig? In Griekenland zag ik dat minimaliseren iets heel anders inhoudt dan hetgeen Wallman predikt. Als je de inhoud van je kleerkast ontoereikend is, zal ontspullen wrang smaken. Als een fiets je enige vervoersmiddels is, zal de keuze tussen drie of twee fietsen overhouden geen indruk maken. Bovendien, ervaringen, belevingen kosten geld. Ik kan nu wel beweren dat ik mijn verblijf in Griekenland een ingrijpende ervaring vond en helemaal niet opweegt tegen pakweg een smarttv, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat die reizen, die ervaringen geld kosten. Ervaringen vragen vaak mobiliteit, hetgeen ook duur is.
En dat brengt mij bij het tweede artikel dat ik las in Libelle, over het geheim van gelukkig zijn. Het artikel kwam tot stand naar aanleiding van het boek van Leo Bormans: Geluk. The World Book of Happiness.

Uit onderzoek blijkt dat aanleg 50% bepaalt hoe gelukkig we zijn. 10% is afhankelijk van de levensomstandigheden en 40%, wel die 40% hebben we zelf in de hand.
Ik schrik en frons bij het lezen van die cijfers. In mijn meest depressieve momenten mompel ik wel eens dat ik geen talent voor geluk heb – mij niet bewust van de mogelijkheid ervan. Dat slechts 10% afhangt van de levensomstandigheden vind ik op zijn minst vreemd. Voldoende en meer geld hebben biedt mogelijkheden, zeker om aan de eerder genoemde 40% te werken.
In het artikel wordt er verder ingegaan op de geboden van geluk, zoals: omring je met andere mensen, vervang moeten door willen, geef aan anderen, uit je emoties. Als je iedere dag moet vechten om de maand door te komen, om je job te behouden of pakweg honger hebt, lijken die geboden mij wat pover. En toch waren het net die gedragingen die mij opvielen in Griekenland, in een land waar velen het met weinig geld moeten stellen.

Of spullen en geld je gelukkig maken of niet, of ervaringen belangrijker zijn of niet: het is een interessant en complex verhaal. Voorlopig hou ik het erop dat het antwoord minstens even complex is en voor iedereen weer anders.
Intussen is de kelder en ook mijn hoofd wat lichter.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

De happy single: een mythe?

Zes op tien – dat is de score die singles zich geven op de vraag hoe gelukkig ze zijn. Zes op tien en het gemiddelde is zeven op tien. Dat zijn de resultaten van een onderzoek van de VRT over liefde en geluk. Men (de media) besluit dat de happy single een mythe is. Een beetje kort door de bocht, lijkt mij.
Een eerste bemerking die ik maak. Wie zijn die singles? Ik ben een alleenstaande moeder – dit wil zeggen een kind, geen partner. Ben ik dan single?
Ten tweede: zes op tien op de vraag hoe gelukkig je bent, vind ik niet zo slecht. Dat betekent dat je pieken hebt van zeg maar 10 tot dalen van 2.
Ten derde: is het werkelijk de relatie, die partner die zorgt voor het gelukkigere zeven op tien? Bij mij is het weer of de plaats waar ik ben een veel doorslaggevendere factor.
Singles lijden aan emotionele eenzaamheid. Ze hebben vrienden, collega’s, een ruim netwerk. Maar als ze ’s avonds thuis komen, zijn ze alleen en dus niemand om mee te praten. Dat hoorde ik gisterenavond in het journaal. Waarom krijgt alleen een negatieve connotatie? Ik vind het veeleer een geschenk als ik tegen niemand hoef te praten. Zou het ook niet kunnen dat mensen in een relatie juist ongelukkig worden van al dat moeten en praten? En hebben singles die zich gelukkiger zouden voelen in een relatie niet veeleer een droombeeld van een relatie in gedachten, dan pakweg een realistisch idee? Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen. Ik zou ongetwijfeld veel gelukkiger zijn met een partner die lijkt op Hugh Grant, die intelligent is, die lacht om mijn dwaze grappen, die mij met rust laat als ik dat wil, die mij verwent ook als ik dat wil, die een eigen leven heeft, die mij al eens een schoon kleedje koopt, die ik in de kast kan steken als ik hem beu ben, die verdraagt dat ik dweep met Patrick Bruel, die zelf ook veel leest, die beseft dat mijn zoon voor alles gaat en dat hij er vooral niets over te zeggen heeft, die niet dik is, die een matig tot geen alcohol gebruik heeft, die mijn humeur verdraagt alsook mijn onwezenlijke liefde voor Griekenland en Frankrijk, die begrijpt dat hij niet echt mee moet als ik op reis ga, die mij iets bijleert, die waardeert wat ik doe – ook voor hem, etc. Niet zo gemakkelijk die relatie als je zoveel eisen stelt. Dan toch maar happy single met een zes op tien.
Bij singles is happy net zoals bij anderen een kwestie van momenten. En welke momenten pieken, hangt ongetwijfeld af van je persoon en karakter. Er is niet mis met dromen van een relatie net zoals er niets mis is met een zes op tien op een geluksvraag. Alleen moet men misschien wel af van de idee dat een relatie de norm is en al de rest een afwijking. ‘Mythes zijn verhalen over helden’ staat er in de cursus Grieks van mijn zoon. Laat de singles maar de helden zijn.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Hoe nep is ons geluk? Over ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ van Jessica Knoll

Wat is het dat ons gelukkig maakt? Is het liefde? Vrienden? Onze kinderen? Appreciatie?  Een job? Een huis? Kleine dingen?  Wat is het dat ons gelukkig maakt? Ergens bijhoren? Iemand anders zijn, iemand waarnaar je opkijkt, iemand die gerespecteerd wordt door anderen? Al maar meer hebben? En wat zijn we bereid hiervoor te doen?  Wat is het dat ons gelukkig maakt? De idee die anderen van ons hebben? Die idee van de persoon die we willen zijn, de persoon die we faken? Is ons geluk dan nep? Of heeft het sentiment dat wij voor geluk houden niets met geluk te maken en doet geluk niet aan nep of echt? Heeft die drang naar behagen niet veeleer met twijfel te maken, met niet goed in je vel zitten, met ongeluk eigenlijk? Wat is het dat ons gelukkig maakt? Onze camouflage van ongeluk? Waarom associëren we ongeluk met niet slagen, met mislukking en falen? Alsof geluk enkel succes is. Wat is het dat ons gelukkig maakt? Willen we ons zelfvertrouwen opkrikken met al dat fake? Maakt meer zelfvertrouwen ons gelukkig? Of zijn  de mensen die ons dat zelfvertrouwen geven, de geluksfactor?  Is het wat of eerder wie dat ons gelukkig maakt? Moet gelukkig zijn zo nodig? Is het een drang? Waarom laten we ongeluk niet toe? Wat is het dat ons gelukkig maakt? Waar komt de vrees voor kwetsbaarheid vandaan? Ik weet het niet.
TifAni, het hoofdpersonage uit ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ van Jessica Knoll weet het evenmin. Ze bouwt een nieuwe identiteit op en wordt Ani: een ambitieuze vrouw met een schitterende baan, een rijke verloofde, een uitpuilende gaderobe. Een nieuwe identiteit, een oppervlakkig bestaan met veel uiterlijk vertoon om haar verleden – vol van traumatiserende ervaringen – te vergeten. Maar lukt dit wel? Hoezeer kan je iemand anders worden om jezelf te vergeten en anderen te behagen? Kan je jezelf wel verloochenen? Fake it till you make it. Lukt dit wel in de praktijk?

‘Dat je verdergaat met je leven, wil niet zeggen dat je het verleden doodzwijgt. (…) Of dat het geen pijn meer doet. Ik stel me zo voor dat de pijn er altijd zal zijn.’

Ani werkt mee aan een documentaire over de gebeurtenissen die zich vroeger op de Bradley School afspeelden en waarvan zij de spilfiguur en slachtoffer was. Dit soort van remake zorgt ook voor een reflectie bij Ani zelf.  Is dat het dan? Een huwelijk met een rijke Luke voorbereiden en werken bij een glossy magazine? Een popje spelen waar je geen affiniteit mee hebt?
Beetje bij beetje laat de auteur de lezer toe in het leven en verleden van Ani.  De talrijke gebeurtenissen worden uitgelicht, het karakter en ware ziel van Ani ontbloot. Daar moet je als lezer wat geduld voor op brengen – maar in real life is dit nauwelijks anders – en je wordt dan toch beloond.  Het tweede deel van het boek kent meer spankracht,  tempo ook en grijpt je aan. De uitwerking van het karakter van Ani is vindingrijk en heeft iets van ons allemaal. Knoll is op haar best als ze haar pen in een pot met verbijsterende humor drenkt en als het ware freewheelt in haar eigen wereld.
‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ is niet de thriller die de kaft suggereert. Het boek is veeleer een moeilijke inkijk in een nog veel moeilijker personage in een complexe wereld van doen alsof en soms ook niet. Het lezen waard.

 ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ van Jessica Knoll is uitgegeven bij Manteau en kost 19,99 euro. Meer info: www.wpg.be of via facebook

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina 

 

Tips voor een gelukkig leven

Afgelopen jaar stelde paus Franciscus tien tips op voor een gelukkig leven. 2015 was het jaar van zulke lijstjes. Ik ben onder de indruk van de tips van de paus. Niet dat ik als praktiserende katholiek door het leven ga, maar ik ben fan van Franciscus. Vanaf het begin. Toen hij het publiek op het Sint- Pietersplein in Rome aansprak met buonasera a tutti, wist ik dat het goed zat. Iemand die zich tot iedereen richt, is in deze  tijden van wij en zij eerder zeldzaam en beslist te waarderen. Ik ben ook fan van zijn lijstje. Zijn raad is bijzonder nuttig en het overdenken waard. ‘Zorg voor waardig werk voor jonge mensen’ is één van mijn favorieten. Ook over ‘Laat het negatieve los’ en ‘Ga de dialoog aan, in de eerste plaats vanuit het voorbeeld van je leven’ is er iets te zeggen.
Met de paus in gedachten vraag ik mij af wat mij gelukkig maakt en ik kom tot een lange lijst.
– Patrick Bruel die in mijn oren heel luid Casser la voix zingt
– Een boek van A.F.Th. van der Heijden lezen
– Brieven en kaartjes krijgen en zelf schrijven
– Parijs
– Humor
– Bloemen
– Een koffie drinken op het marktpleintje in Les Vans
– Het trotse gevoel na het schrijven van een tekst
– Een banaan eten op de trein
– Dat specifieke kleed in mijn maat vinden en het blijkt dan ook nog perfect te passen
– Iedere blijk van solidariteit
– Frans spreken
– De Papegaaienclub (dit is mijn zoon en mijn zus)
– Bakken
– Een compliment
– Een Vijf-film
– De krant op zaterdagochtend
– De koers
– Een warm bad
– De geur van Dior Addict
– Libelle
– De herinneringen aan mijn moeder

Ik kan nog even doorgaan. Ik schaam mij om zoveel gelukkige momenten. Ik schaam mij nog meer omdat ik al eens energie steek in een baaldag. Voortaan hou ik op zulke dagen mijn lijstje bij de hand.

Bon week-end à tous!