Canella vzw… c’est parti!

Vandaag, op een dag waar de verzuring hoogtij viert, waar het ongenoegen enorme proporties aanneemt, op deze dag hebben wij een nieuwe vzw opgericht. Een vzw die wat tegenwicht biedt, een vzw die wat zoeter smaakt: Canella vzw.
Canella vzw wil mensen of groepen verbinden door het uitwisselen van ervaringen, verhalen en smaken. Canella vzw wil het begrip vergroten.

Waar anders dan bij onze Libanese vrienden van Laylalina in Lille konden we een kick off houden? Met zon, heerlijke sterke koffie en divers gebak namen we de statuten en ons actieplan door. Ideeën genoeg. Wat willen we doen? Een publicatie over de reis van kaneel, kookworkshops bij vluchtelingen, ervaringen uitwisselen met bejaarden, bakken in Griekenland, recepten uitwisselen in de Oriëntaalse bakkerijen in Parijs, confituur maken met de boeren in Les Vans, marsepein maken in de Boulevard de Clichy, brood bakken in Jeruzalem, kaneel zoeken in Beirut. Initiatieven waarmee we door samen te werken, elkaar beter willen begrijpen.
Onze dromen zijn groot, onze motieven nobel. Nu kunnen we aan de slag. Wij van Canella hopen veel mensen, verhalen en smaken samen te brengen.

Heb je interesse in ons verhaal? Volg ons dan op twitter. Je hoort van ons!

Vin de Crète

Waarom we de vin de Crète kiezen – vraagt de uitbater van een Libanees restaurant in Lille. Ons enthousiasme over deze wijn doet zelfs die gemoedelijke man wat ongemakkelijk worden. Als twee hysterische tieners vertellen we dat we een roadtrip door Kreta plannen. En nu, op voorhand, al lyrisch doen over de wijn van daar. Natuurlijk spelen de herinneringen aan Griekenland een voorname rol in onze reactie. We zijn ruim een maand terug en Griekenland en onze ontmoetingen aldaar, hebben voor altijd een stempel op ons gedrukt. Nous aimons la Grèce – stamel ik. Comme nous tous –zegt de man. We houden al van deze man.
Waarom we hier zijn? Wel, omdat we door ervaringen te delen de mensen wat beter willen begrijpen. We willen ook zulke ervaringen creëren en dus het inzicht wat vergroten. Dat wordt ons nieuwe project.  Wat verbindt beter dan koken of bakken? Wat verbindt beter dan pakweg de sensatie kaneel? Kaneel reist met ons mee. We delen recepten met kaneel en leren op die manier andere culturen, andere generaties, andere volkeren kennen.  We bakken met anderen om hun leven beter te begrijpen.
In afwachting delen we verhalen met onze nieuwe Libanese vriend. Hij leert ons zijn keuken kennen. Hij toont ons zijn geduld en verdraagzaamheid. Hij deelt onze nieuwsgierigheid. Hij tolereert onze keuze van vin de Crète in een Libanees restaurant. Wij tonen onze belangstelling voor zijn desserts, voor kaneel. We waarderen zijn rust en zijn gezapige onthaal.
Zijn restaurant is gelegen in een buurt in Lille die een beetje aan het Place de Clichy in Parijs doet denken. En laat die plaats waar al die culturen samenkomen, nu net mijn grote liefde zijn. Laat die plaats waar ieder zijn ervaringen kan uitwisselen met de ander nu net de plaats zijn waar het begrip het grootst is. Laat dat nu net de plaats zijn waar je vin de Crète mag drinken in een Libanees restaurant.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Delen als minimaliseren – Griekenland inspireert

Het is een vreemde gedachte. Mensen die teveel hebben willen minimaliseren, vereenvoudigen, om op die manier hun leven minder complex te maken. Ze willen van hun spullen en ballast af. Ik kom van een land – Griekenland – waar veel mensen te weinig hebben. Simplify you life klinkt daar bijzonder wrang. Is hun leven zoveel eenvoudiger met minder – een soort van minder dat ze niet zelf gekozen hebben? Ik betwijfel het. Spullen, geld hebben veel Grieken minder, maar  de wil om te delen met anderen, de solidariteit, de zorg voor elkaar: daar hebben ze veel meer van. En is het daar niet om te doen? Maakt dat het leven juist niet veel eenvoudiger – te weten dat er iemand voor je zorgt, dat je aan kunt schuiven aan de eettafel van de buurvrouw als je honger hebt, dat je zelf bereid bent door het vuur te gaan voor de ander? Is dat niet de kern van simplify your life dat niet die dure auto, die hoge omheining rond je riante villa of je hippe kledij je leven bepaalt maar de ander? Moet niet iedereen juist daarnaar streven? In ‘Groeten uit Griekenland’ van Bruno Tersago las ik een bijzondere passage. Iemand vertelt dat zijn leven meer inhoud heeft gekregen sinds het uitbreken van de crisis. Het gaat niet langer meer om het verdienen van geld om meer nieuwe dingen te kopen en anderen de loef mee af te steken, want je hebt die dingen toch niet nodig. (…) De gesprekken die we voeren, zijn niet meer zo gratuit als vroeger. We hebben het over essentiële zaken en proberen iets van elkaar op te steken.
Wij ruimen onze kleerkasten op en die orde geeft rust, want we willen alles reduceren tot de kern. Maar is dit niet een beetje flauw, hypocriet zelfs? Ik heb mensen ontmoet die 10 kilogram mandarijnen langs de weg verkopen voor drie euro. Dat betekent 30 cent per kilo. Diezelfde mensen geven ons gratis vier appelsienen als we iets gaan drinken. Hoeveel verdienen zij dan? En toch delen zij. Hoe minder mensen hebben, hoe genereuzer. Minimaliseren als je al weinig hebt, is een veel grotere uitdaging. Afscheid nemen van een thuisbroek is verre van voldoende.