Alleenstaande ouders: het nieuwe sexy

Afgelopen week vroeg ik aan een vriend voor wie hij zou stemmen. Hij antwoordde dat er één allesoverheersend issue is: het klimaat. Dat sprak ik niet tegen. Al meen ik dat er meer allesoverheersende punten zijn: leefbaar leven bijvoorbeeld, een dak boven je hoofd, de ijskast gevuld, een opleiding, een job, een ziekteverzekering. Veel van die punten zijn – gelukkig maar – voor velen evident. Dat is het allicht ook voor die vriend van mij. Maar gezien mijn meer dan enorme sympathie voor de groep alleenstaande ouders weet ik dat het onder meer voor hen verre van een evidentie is. Het is het evenmin voor al die verdoken armen, voor slachtoffers van de economische crisis, voor vluchtelingen, voor al die mensen die ik in het station van Brussel zie slapen. Leefbaar leven is een allesoverheersend issue in België, in Europa en ver daar buiten.

Aan de vooravond van de verkiezingen vraag ik mij af waarom het leven van alleenstaande ouders zo moeilijk is en verder: waarom zijn alleenstaande ouders zo’n niet-sexy groep voor politici?

Op de eerste vraag kan ik zowel kort als uitgebreid zijn. Alleen is niet met twee. Alleen betekent één inkomen, één zorger. En gezien vaste kosten nu eenmaal niet halveren omdat de partner (of jijzelf) er vandoor is, veroorzaakt dit een geweldige financiële impact op het gezin. De druk die dat teweeg brengt is enorm en velen gaan er onder door, kunnen hun job niet meer aan, etc. Je hoort vaak dat een job de remedie is om aan de armoede te ontsnappen. Dat is allicht zo als je minister bent in de Vlaamse regering – ik zeg maar iets. Maar de lonen van ongeschoolden zijn hier zo bedroevend laag dat ook die groep het beslist niet redt, al werkend. Je moet maar eens het verhaal van Indra erop nalezen. Ook de groep geschoolden krabbelt voort, overleeft eigenlijk, want met één inkomen is het dat altijd.

Een job hebben en houden hangt ook nauw samen met de beschikbare en betaalbare opvang. Als je met een laag inkomen de rekening maakt, is het al eens goedkoper om thuis te blijven en zelf voor de opvang in te staan – juist door de lage lonen en hoge opvangkosten. Dat is bedroevend. Breid dan maar eens je netwerk uit. Want dat is ook een klassieker die steeds aangehaald wordt. Breid je netwerk uit zodat anderen ook voor je kind(eren) kunnen zorgen, samen naar een hobbyclub gaan, etc. Als je moegewerkt bent, is je goesting in networking nul. Geloof me.
De work-life balance voor alleenstaande ouders is een contradictio in terminis, een fantasie, want balans is er nooit. Ik pleit er erg voor dat aan de randvoorwaarden bij alleenstaande ouders gewerkt wordt zodat ze hun job kunnen houden of er één te pakken kunnen krijgen. Ik pleit ook voor hogere minimumlonen, dat arbeid meer beloond wordt. En wat als je niet kan werken, door ziekte of doordat dit in een normaal circuit niet lukt? Ook dan moet er veel meer ondersteuning zijn, meer investeringen gebeuren in sociale economie bijvoorbeeld.

Waarom zetten politici hier zo weinig op in? Alleenstaande ouders zijn toch ook stemmers, denk ik dan. Toch? Kortrijk is zowat een toonbeeld voor zijn aanpak van kinderarmoede. Dat heeft heel veel met Philippe Decoene te maken. Ik hoorde hem in dat verband eens zeggen: werken aan kinderarmoede kost geld, veel geld. Dat doet het ook met maatregelen voor alleenstaande ouders en de resultaten zullen maar zichtbaar zijn op lange termijn. Er is ook wat visie nodig. Dat de inkomensgrens bij het uitkeren van voorschotten op alimentatie recentelijk – juist voor de verkiezingen – verhoogd werd is een goede zaak, maar is een maatregel ad hoc. Er is meer nodig dan dat. Sommige maatregelen zijn gewoon ook belachelijk. Weet je dat je als éénoudergezin per jaar 2000 (in plaats van 1000 bij een gewoon gezin) dienstencheques mag kopen? Ik las dat onlangs en moest toch keihard lachen. Wie onder de alleenstaande ouders kan per jaar 18000 euro neertellen aan huishoudhulp? Werkelijk?

En dat alleenstaande ouders geen sexy groep is, een ploeterende bende, wel, ook dat is een fantasie. De energie die van die groep uitgaat, is veelal d-u-i-z-e-l-i-n-g-w-e-k-k-e-n-d. Of moeten we ook met z’n allen met hoge hakken op een campagne-affiche gaan staan?

 

 

 

Het is vandaag mijn dag, en die van mijn moeder, en misschien ook die van u

Over Internationale dag van de alleenstaande ouder

Het is vandaag Internationale dag van de alleenstaande ouder. Het is vandaag ook lente. Dat die twee aangelegenheden samenvallen is niet toevallig. De lente: dat is af en toe te koud, te nat, maar er zijn ook veel mooie dagen, waar de zon komt piepen en de vlinders wakker worden. Het leven van een alleenstaande moeder (*)is niet anders. Geklaag hoor je genoeg, maar het leven zonder partner is niet allemaal kommer en kwel. Echt niet. En daar wil ik het over hebben.

Ik heb al vaker over alleenstaande ouders geschreven en ik krijg dan soms de kritiek dat ik het leven van een alleenstaande moeder te positief voorstel, te luchtig ook. Bij veel alleenstaande moeders merk ik dat hun leven on hold staat – tot er weer een partner opduikt. Ik vind dat vreemd. Hoeveel ellende zou hen niet bespaard blijven als ze hun leven met de kinderen als hun leven gaan zien. Als een volwaardig leven. Wat ik ook vreemd vind, is dat die partner vooral gelijk staat aan een tweede inkomen en de man als klusser fungeert. Ik merk ook dat de komst van een nieuwe partner de mogelijkheid biedt om minder te gaan werken. Dat vind ik nog vreemder. Is dat dan het feminisme? I think not. Of ik heb er niets van begrepen. Volgens mij is feminisme gelijke kansen en rechten hebben en als vrouw je plan kunnen trekken. Volgens mij is feminisme ook je geluk niet laten afhangen van een partner, maar er zelf voor zorgen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan? Natuurlijk. Ik weet beter dan wie ook dat het leven alleen heel wat uitdagingen in zich houdt en dat die problemen misschien op het eerste zicht verholpen kunnen worden met een tweede inkomen en extra opvang. Maar is dat de reden voor een relatie? Pffff. Mag de lat dan niet hoger? Mag je dan niet dromen van Emmanuel Macron, om maar iemand te noemen? Of heeft Toon Hermans gelijk als hij zegt dat als je voor passie gaat, je alleen eindigt op de bank? En is het zo zielig alleen op die bank?
Ik ben opgevoed door een alleenstaande moeder die ons geleerd heeft om voor ons zelf te zorgen, te studeren, voor onszelf op te komen, die ons geleerd heeft dat kleren soms de man maken en dat lippenstift en hakken geen vieze ziektes zijn. Dat scheelt natuurlijk. Als je voorbeeld een gezin -vader, moeder en kinderen – was en als dat doorgegeven werd als hoogste ideaal, dan sta ja anders (niet beter of slechter) aan de start.
Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Met partner of zonder partner. Daar heb ik respect voor, al begrijp ik het niet altijd helemaal.
Maar vandaag wil ik aan al die balende alleenstaande moeders het volgende zeggen: trek je hakken aan, doe lippenstift op en lach.
Een oprecht fijne dag,
Sigrid

(*) Ik heb de tekst geschreven vanuit mijn standpunt, een alleenstaande moeder die op mannen valt.

Zet die deuren naar cultuur open

Heerlijke zaterdagochtenden zijn dat. Lang ontbijten, lekkere koffie, de kranten, een clementine pellen en het sap van de schil tot in je ogen voelen prikken. Clementines… Het is amper twee weken geleden dat ik in Griekenland was, waar de clementines rijkelijk aan de bomen hingen. Clementines die er heerlijk smaken, niet naar gedroogd karton, maar naar clementines. Tja Griekenland… ik doe er al eens lyrisch over, over clementines trouwens ook. Maar dat is niet zonder reden.
Ik was in Athene en wilde met mijn zoon naar de Akropolis. Of wat had je gedacht? De Akropolis als bakermat van onze westerse cultuur, waar de democratie werd uitgevonden. Ook in daden. Weet je dat je als alleenstaande ouder gratis naar de Akropolis kunt? Die categorie van mensen is uitdrukkelijk in hun gratis tarief opgenomen. Ik was daar bijzonder door gecharmeerd. Om verschillende redenen. Het gaat dus niet – zoals hier wel vaker gebeurt bij reductietarieven – om een groep mensen die een leefloon krijgt of een inkomen heeft onder een bepaald plafond. Nee, het gaat uitdrukkelijk om de hele groep alleenstaande ouders. Mensen met één inkomen in plaats van twee zeg maar.
Door de toegang gratis te maken zet je de deur open. En is dat niet de bedoeling van culturele instellingen? Deuren openen, visie verruimen? Er is een almaar grotere groep die cultuur links laat liggen uit financiële overwegingen. En dat is zonde. Zoals ik al eerder zei: er zijn reductietarieven en het participatiefonds doet goed werk, steden passen hun beleid aan. In de stad waar ik woon kost een bibpas voor volwassenen bijvoorbeeld slechts vijf euro per jaar, maar als je maar één inkomen hebt zijn vijf euro twee broden. Organisaties verlenen hun leden soms korting voor diverse culturele manifestaties. Maar waar gaat dat dan over? In BOZAR kan je dan bijvoorbeeld naar een tentoonstelling voor 14 euro per persoon in plaats voor 16 euro. Met zo’n prijsverlaging bereik je de groep alleenstaande ouders niet. En echt waar, dat zijn heus geen cultuurbarbaren. Is het niet essentieel dat ook zij hun liefde voor cultuur kunnen doorgeven aan kun kinderen? Waarom is in België een gratis tarief voor culturele activiteiten niet mogelijk voor alle alleenstaande ouders? Waarom moet er altijd een bewijs in de vorm van een loonattest zijn dat je korting verdient? Geloof me, alle alleenstaande ouders met kinderen, ongeacht hun inkomen, verdienen een gratis inkom. Beste culturele wereld: zet jullie deuren open – ook voor hen.

 

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

 

Als moeder deeltijds werkt, is ze nooit meer op haar gemak

‘Als moeder deeltijds werkt, is vooral vader op z’n gemak’. Met deze boodschap maakte De Standaard mij vandaag wakker. Mijn maag draait spontaan bij het lezen van dergelijke uitspraken. En toch blijkt dit de realiteit. Wat is er toch aan de hand met die taaie rolverdeling?

Uit een onderzoek van de VUB blijkt dat deeltijds werken nauwelijks een oplossing biedt voor het realiseren van de moeilijke combine arbeid en zorg. Vrouwen gaan vaak deeltijds werken en krijgen nog vaker het quasi gehele huishouden op hun schouders. Mannen blijken uit de situatie hun profijt te halen door op die manier meer tijd op hun werk te spenderen.

We zijn 2016. Is er dan niets veranderd? Waarom stemmen vrouwen er zo dikwijls mee in om deeltijds te werken en de zorg voor de kinderen, het huishouden op zich te nemen? Waarom ontlopen mannen meer dan eens die verantwoordelijkheid? Waarom wordt deze rolverdeling zo weinig in vraag gesteld en wordt er nog minder aan veranderd? Waarom kiezen vrouwen voor een man – hun man – die lak heeft aan huishoudelijke en zorgtaken?

Het valt mij op dat tijdens discussies over dit thema vrouwen vaak het financiële argument bovenhalen. De man verdient meer, het is voordeliger als zij – de vrouw – deeltijds werkt en de zorgtaken op zich neemt. Ik vind dit behalve triestig een armzalig argument. Meer dan eens maken koppels heel enge keuzes. Ze engageren zich voor de aankoop van een net iets te groot (lees te duur ) huis, twee auto’s, etc. en zetten zich op die manier vast. Tijd is natuurlijk geld en beide zijn er niet. Dus moet er gewerkt , gepuzzeld en gerekend worden om het gezin draaiende te houden. Waarom investeert men niet in wat meer tijd en ervaringen dan in materieel goed? Leidt dat comfort tot zoveel geluk? Zorgen wat meer tijd en gezamenlijke ervaringen juist niet voor wat minder druk?

Het gemak waarmee vrouwen zich in die rol nestelen, stoort mij al eens. Wat als de relatie stuk gaat en je alleen – met je deeltijds loon – achterblijft? Hebben zoveel vrouwen dan geen behoefte aan een carrière, aan een zich ontplooien? Zijn dat allemaal bewuste keuzes van zoveel vrouwen? Ik vraag mij dit af.

Ja, er is wel wat veranderd. Meer mannen nemen tijdskrediet, helpen in het huishouden. Maar de macht der gewoonte is blijkbaar veel taaier dan die evolutie.

Wat ik ook heel frappant vind, en zeker tot nadenken stemt: deze discussie speelt niet bij alleenstaande ouders. Zij moeten het immers alleen klaren. De beide taken op zich nemen is hun leven. Is dit debat dan louter luxe? Ik vraag mij dat af.

 

Hoe zou het toch nog met die Hyundai zijn?

Je herinnert je beslist nog mijn Hyundai avontuur. Het is alweer 4 maanden geleden dat ik met mijn spiksplinternieuwe Hyundai van Kontich naar Kortrijk reed, nadat Staf Coppens mij eerder verraste met dit heuglijke nieuws. Ik blijf het straf vinden: Hyundai die een alleenstaande moeder als ambassadeur kiest.
Vier maanden rij ik nu rond met een mooie, comfortabele, zuinige wagen. Soms, als ik net thuis kom, blijf ik al eens nog enkele minuten in de auto zitten en kijk rond. Die wagen ruikt lekker – naar nieuw. Ik laat de radio nog wat aan en prijs mij gelukkig. Die luxe went – heel snel zelfs.
Ik ben Hyundai dankbaar – om de wagen, maar ook omdat ze het aangedurfd hebben een statement te maken.

 

Nieuwe buren, zotte kuren

Aan fatsoen zijn er grenzen, aan onfatsoenlijk blijkbaar niet. Dat moeten ook de makers van het Vijf-programma ‘Nieuwe Buren’ dat vanavond uitgezonden wordt, gedacht hebben. Karen Damen en James Cooke zetten een maand alle luxe opzij en moeten zich zien te redden met een leefloon. Bedoeling is dat dit boeiende televisie oplevert. Spel en amusement.

Karen Damen had bij mij wel wat krediet opgebouwd met haar programma ‘Perfect?’. Zeker omdat ze liet zien dat ze zelf niet perfect is, ze toonde haar ware ik. Dat dacht ik tenminste. Maar vanaf vanavond kan de kijker dus tien weken lang volgen hoe het is om als luxedier een maand in armoede te leven. Ze heeft veel gevloekt en is veel kilo’s aangekomen – liet ze nog weten. Clichés zijn er immers om in stand gehouden te worden.

Ik begrijp het opzet van dit programma niet. Mensen die niet arm zijn, kunnen zich niet inbeelden hoe het is. Ze hebben steeds een stemmetje in hun achterhoofd dat zegt: als deze uitdaging – waar ze dan nog voor betaald worden, neem ik aan – voorbij is, wacht ons alle luxe en zekerheid; deze opdracht is onze nieuwe show. Die onvermoeibare overlevingsdrang die mensen met een laag inkomen nodig hebben, is hun volkomen onbekend. En maar goed ook. Het is een weinig benijdenswaardig sentiment. Dat zelfs leven in armoede aangewend wordt om anderen te entertainen, vind ik alle fatsoen voorbij. Wat wordt de volgende format? Ik ga eens kijken hoe het is om dertig dagen te leven als vluchteling? We moeten minder zeuren over pietluttigheden, we hebben het zo goed in Vlaanderen – liet La Damen ook nog optekenen. Tja, dat ‘goed’ is heel relatief en bij de één toch al wat anders ingevuld dan bij de ander.

Soit, blijkbaar is het inleefidee een project dat af en toe de kop op steekt. Politici – met ook al een royaal salaris – proberen zich er al eens populair mee te maken en leven dan een week met een beperkt budget en laten dat dan in de pers rijkelijk uitsmeren; of een bekende Vlaming speelt een nacht dakloze en komt dan tot de conclusie dat hij voortaan muntjes in zijn jaszak moet steken om aan bedelaars te geven.

Veel meer dan deze show, waar die bekende mensen centraal staan en niet de mensen in armoede, zou het zinvol zijn om wat meer energie en geld te steken in ideeën om dit probleem te verhelpen. Armoede is geen amusement. Armoede is niet zoals een Vijffilm die altijd goed afloopt. Armoede behoort niet tot de zotte kuren van een zangeres. Armoede is sneu voor veel te veel mensen.

Veel liever zag ik Karen Damen Tele-Romeo zingen. Veel liever zag ik dat Vijf een programma gemaakt had met iemand met een laag inkomen die eens een maand met het loon van Karen Damen mocht leven. Dat moet lekkere televisie opleveren.

Maar nu hebben we, voordat de eerste aflevering nog moet gezien worden, het programma al veel aandacht gegeven. Een concept dat dit niet verdient.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

De happy single: een mythe?

Zes op tien – dat is de score die singles zich geven op de vraag hoe gelukkig ze zijn. Zes op tien en het gemiddelde is zeven op tien. Dat zijn de resultaten van een onderzoek van de VRT over liefde en geluk. Men (de media) besluit dat de happy single een mythe is. Een beetje kort door de bocht, lijkt mij.
Een eerste bemerking die ik maak. Wie zijn die singles? Ik ben een alleenstaande moeder – dit wil zeggen een kind, geen partner. Ben ik dan single?
Ten tweede: zes op tien op de vraag hoe gelukkig je bent, vind ik niet zo slecht. Dat betekent dat je pieken hebt van zeg maar 10 tot dalen van 2.
Ten derde: is het werkelijk de relatie, die partner die zorgt voor het gelukkigere zeven op tien? Bij mij is het weer of de plaats waar ik ben een veel doorslaggevendere factor.
Singles lijden aan emotionele eenzaamheid. Ze hebben vrienden, collega’s, een ruim netwerk. Maar als ze ’s avonds thuis komen, zijn ze alleen en dus niemand om mee te praten. Dat hoorde ik gisterenavond in het journaal. Waarom krijgt alleen een negatieve connotatie? Ik vind het veeleer een geschenk als ik tegen niemand hoef te praten. Zou het ook niet kunnen dat mensen in een relatie juist ongelukkig worden van al dat moeten en praten? En hebben singles die zich gelukkiger zouden voelen in een relatie niet veeleer een droombeeld van een relatie in gedachten, dan pakweg een realistisch idee? Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen. Ik zou ongetwijfeld veel gelukkiger zijn met een partner die lijkt op Hugh Grant, die intelligent is, die lacht om mijn dwaze grappen, die mij met rust laat als ik dat wil, die mij verwent ook als ik dat wil, die een eigen leven heeft, die mij al eens een schoon kleedje koopt, die ik in de kast kan steken als ik hem beu ben, die verdraagt dat ik dweep met Patrick Bruel, die zelf ook veel leest, die beseft dat mijn zoon voor alles gaat en dat hij er vooral niets over te zeggen heeft, die niet dik is, die een matig tot geen alcohol gebruik heeft, die mijn humeur verdraagt alsook mijn onwezenlijke liefde voor Griekenland en Frankrijk, die begrijpt dat hij niet echt mee moet als ik op reis ga, die mij iets bijleert, die waardeert wat ik doe – ook voor hem, etc. Niet zo gemakkelijk die relatie als je zoveel eisen stelt. Dan toch maar happy single met een zes op tien.
Bij singles is happy net zoals bij anderen een kwestie van momenten. En welke momenten pieken, hangt ongetwijfeld af van je persoon en karakter. Er is niet mis met dromen van een relatie net zoals er niets mis is met een zes op tien op een geluksvraag. Alleen moet men misschien wel af van de idee dat een relatie de norm is en al de rest een afwijking. ‘Mythes zijn verhalen over helden’ staat er in de cursus Grieks van mijn zoon. Laat de singles maar de helden zijn.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Een gebroken gezin? Ik dacht het niet.

Mijn gezin: dat is mijn zoon en ik. Niet gebroken of maar half, gewoon mijn gezin. Dat is hoe wij in het leven staan, wie we zijn. En mijn gezin: dat is wat mij gelukkig maakt – zoals het is.

Gezinnen zijn er de dag van vandaag in alle vormen en kleuren. Eénoudergezinnen, twee ouders met kinderen, nieuw samengestelde gezinnen, holebi’s met kinderen, singles, enzovoort. Diverse huishoudens met eenzelfde doel: een gelukkig leven. Vreemd genoeg is het ideaal van veel jonge mensen nog steeds een klassiek gezin met kinderen, een huis en twee auto’s, materieel welgesteld – vaak is dat hetgeen hen gelukkig maakt, hetgeen ze verwachten. Als die verwachtingen een deuk krijgen, dan is hun gezin gehavend, gebroken. En die manke toestand blijft tot ze een nieuwe partner vinden, want dan zijn ze immers weer compleet, en bovenal weer twee inkomens en allerlei lekkers. Ik schrik van een dergelijke redenering. Ik ben zelf alleenstaande moeder. Mijn gezin: dat is mijn zoon en ikzelf. Mijn gezin is niet gebroken omdat er geen partner is, het is veranderd van vorm – meer ook niet. En natuurlijk heeft één inkomen consequenties.  Natuurlijk is het geen lachertje als je moet vechten voor eten op de plank, een dak boven je hoofd. En natuurlijk kan het beleid en werkgevers hier veel beter en meer op inzetten. En ik zal blijven die wantoestanden aanklagen. Maar mijn geluk hangt niet af van een partner die het plaatje zogezegd compleet moet maken; mijn geluk strookt evenmin met materiële dingen. Het geluk van mijn zoon hangt niet af van al dan niet een nintendo. Wij zetten in op ervaringen, veeleer dan op materieel bezit. En die ervaringen, dat kan een goed boek zijn, een leuke wandeling, een lekkere maaltijd, een interessante opdracht, een reis, tevreden over een geschreven artikel, een gezellige avond, samen brood bakken, samen moppen vertellen, en zo meer. Ervaringen blijven hangen, dat zijn ook de dingen die kinderen onthouden – niet het feit of ze merkkledij dragen of niet, ook niet de grootte van hun televisie. Dat is eerder een idee dat in het hoofd van ouders speelt.

Luxe vertaalt zich voor mij veel meer in voldoende hebben voor een leefbaar leven. En dat voldoende moet voor iedereen gegarandeerd zijn. Daar zet ik mij voor in. Maar je geluk laten afhangen van een potentiële partner: dan geef ik niet thuis.

Het is een opdracht voor veel alleenstaande ouders om een gezin te organiseren zonder partner, veeleer dan hun leven on hold te zetten – in afwachting van een nieuwe partner. Onafhankelijkheid verrijkt – echt waar. Als ik lees dat vrouwen hun interessante job willen ruilen voor een gezin dat zogezegd weer intact is – wel dat doet mij huiveren. Die job maakt die vrouwen tot wie ze zijn, die job maakt hen ook zelfstandig en weerbaar.
De jaren, de tijd heeft mij geleerd dat er van ieder gezin wel een spreekwoordelijke hoek af is. En maar goed ook. Maar gebroken? Ik dacht het niet.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: http://bit.ly/1qCGdrO

Alleenstaande moeder wordt ambassadrice van Hyundai

Het was januari en kil. De kranten ploften in de brievenbus en voelden wat wak aan. Ik nam ze mee naar de keukentafel en deed mij tegoed aan koffie, veel koffie. De zomer was nog zo ver af. In De Standaard stond een artikel – het was net voor het autosalon – over bekende Vlamingen als ambassadeurs van automerken. Over wat zij in ruil deden om een jaar gratis met een auto te rijden. Niet veel – zo bleek. Ik zuchtte. Was een automerk niet beter af met een onbekende ambassadeur, iemand die aansloot bij de leefwereld van hun klanten? Ik als alleenstaande moeder bijvoorbeeld? Ik schreef er een blog over en postte de link op twitter. Hyundai reageerde – als enige. Er zou een soort van wedstrijd uitgeschreven worden, je kon iemand nomineren die volgens jou een gratis auto voor een jaar verdiende. Ik vond dit ferm.

Als signaal kon dit tellen.
Hyundai  stak hier toch wat zijn nek mee uit.
Natuurlijk is het ook Hyundai om auto’s verkopen te doen, maar deze wat sociale aanpak deed mij geweldig plezier.

Heel veel mensen reageerden. En uiteindelijk was de keuze aan Hyundai.
Ik ging met vakantie naar Griekenland en keerde ook weer terug. Met serieus wat tegenzin. De valiezen stonden nog half uitgepakt in de keuken toen op een zaterdagochtend de bel ging. Staf Coppens met twee mannen, een camera en een mega microfoon. Of ik wou meespelen in een muziekquiz. Ik schrok. Tv-spelletjes zijn hoegenaamd mijn ding niet. Ik vroeg wat door, hoe kwamen ze bij mij terecht,  en Staf Coppens antwoordde zonder hapering. Of ik meeging. Ik aarzelde wat en stapte mee. Of ik wist wat ik kon winnen? Hoe zou ik? In welk tafereel was ik hier beland? Eén van de cameramannen had mij al van een microotje voorzien, onder en in mijn trui en wist beslist al meer over mijn ondergoed van die dag dan ik zelf. Toen we de bocht om waren, begon het mij te dagen. Daar stond een auto met een megagrote, blauwe strik. Een Hyundai.
De quiz bleek een smoesje. Hyundai kiest mij, een onbekende, alleenstaande moeder als ambassadrice van hun merk voor het komende jaar.

Dat ik daarmee ook wat
ambassadrice ben van de alleenstaande ouders
is vanzelfsprekend.

Een dikke merci.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: http://bit.ly/1qCGdrO

Staf Coppens verrast Sigrid

 

Staf Coppens met Sigrid Lapiere en de cameraman

Brief aan minister Peeters

Beste Minister Peeters,

Hebt u goed geslapen afgelopen nacht? Of laat die kleine storm aan reacties op uw uitspraak ‘we leven allemaal boven onze stand’ u koud? Ik vraag mij dat af. Ik heb schaamrood op de wangen sedert ik het verguisde interview las. Plaatsvervangende schaamte of gewoon een rode kop van woede. Wat bedoelt u precies, Meneer Peeters, met iedereen leeft boven zijn stand? Over welke stand heeft u het ? Of varieert die stand naargelang de soort mensen waar u het over heeft? Want er zijn blijkbaar soorten mensen: mensen die kapitalen versassen en mensen die onder de armoedegrens leven, en vele varianten daartussen.  Welke maatstaf hanteert u precies? Of gaat u gewoon van uw eigen loon – dat u uiteraard verdient – uit? U spreekt over nog meer besparingen. Hebt u enig idee wat dit betekent voor een modaal gezin, voor een gezin zonder buitenlandse rekening? Beseft u wat dit inhoudt voor bijvoorbeeld alleenverdieners, voor alleenstaande ouders? Consulteert u wel eens mensen die gebukt gaan onder al die besparingen? Of gaat u van gratuite veronderstellingen uit zoals men dat ook doet als men het over de Grieken – luie koppigaards die ook boven hun stand leven – heeft? Wordt ‘we leven allemaal boven onze stand’ het nieuwe cliché dat de Belgische geschiedenis ingaat?  Is het Griekse model van besparingen uw voorbeeld?
Meneer Peeters, ik ben een alleenstaande moeder. En ik doe niet aan leven volgens een bepaalde stand. Ik probeer te overleven, zoals zoveel anderen. Ik kan mijn stem laten horen, want dat is mijn werk, en daarom wil ik u vragen: vooraleer u zulke boude uitspraken doet, maak dan eens een rekensom. Neem het gemiddelde nettoloon van een Belg, trek daar alle kosten vanaf – van energie tot kinderopvang – en zie dan eens wat er rest, als er al iets rest. Maak de rekensom een tweede keer en vertrek nu  van een uitkering als inkomen. Probeer  uw uitspraak nu te herhalen zonder wrange smaak in uw mond te krijgen. Als de rekensom niet lukt, wil ik u graag helpen.

Een fijne zondag.

Met vriendelijke groeten,
Sigrid Lapiere