De smaak van brood

Brood heeft al betere tijden gekend. Diëten die brood weren zijn onwaarschijnlijk populair. Anderzijds is er gelukkig ook een grote waardering voor het artisanale. Bakkers van Bloch, De Superette, Léon est dans le pétrin kennen hun gelijke niet. Vakmanschap en passie geven veel smaak. Dat weet Stefan Elias beter dan wie ook.

Brood weren heeft iets decadents. Dat schreef ik al eerder. Brood is niet zomaar brood. De variëteit aan bruin brood, desembrood, roggebrood, meergranenbrood, luxebrood is enorm. Ook heeft iedere streek zijn specialiteit. Denk maar aan West-Vlaams boerenbrood, speltbrood uit Ertvelde, Zottegemse koekelaring *. Landen promoten hun brood. Frankrijk is trots op zijn baguette, Italië op zijn ciabatta, Griekenland op zijn tsoureki, Zweden op zijn knäckebröd, etc. Brood is een trots, een teken van welvaart.

Brood bakken en de liefde voor het bakken kent ook Frank Deldaele (Ter Groene Poorte). In zijn boek De smaak van brood maakt hij een selectie uit dat ruime aanbod van broden en geeft hij nuttige tips over grondstoffen, de deegbewerking en het rijs- en bakproces. Je vindt er onder andere recepten van tijgerbrood, yoghurtbrood, een hazelnootrozijnenbrood.
Deldaele heeft de reputatie een strenge leraar te zijn. En dat merk je ook in zijn boek. Hij legt de lat hoog. Roger van Damme over Frank Deldaele: Ik leerde veel en kreeg geweldig veel respect voor het vakmanschap van Frank. Hij is een gepassioneerd man die dat doorgeeft aan zijn leerlingen.

Als je je grenzen wil verleggen, is De smaak van brood een ideaal werk.
De smaak van brood van Frank Deldaele is uitgegeven bij Lannoo en je vindt het boek in de boekenmarkt van Lannoo voor 17,49 euro

*Meer streekspecialiteiten vind je in het Belgisch Bakboek van Stefan Elias.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

Koffie

Ik hou van koffie. Je zou kunnen zeggen dat ik het drankje met de moedermelk binnenkreeg, maar dat klopt niet. Of het zou een latte moeten geweest zijn. Koffie, goede koffie is een traditie en hoort onlosmakelijk bij het ochtendritueel. Koffie biedt een houvast, een kader. Een dag begint met koffie – en ook wel met mijn contactlenzen insteken. Een dag kan nog beter worden met een lekkere koffie op de juiste plaats. Koffie: het is mijn grote liefde.

Als kind herinner ik mij hoe affiches van een koffiemerk in het kruidenierswinkeltje van een tante van mijn moeder hingen. Het waren heel mooie affiches. Ze hadden iets vertrouwds, iets warms. Ze straalden een vorm van geborgenheid uit. Ik was nog een klein kind, ik dronk nog geen koffie, maar ik was gefascineerd door die prenten. Dat is lang geleden.
Een paar weken geleden trof ik diezelfde koffie aan in een koffiebar in Moeskroen. Storme koffie. Mijn hart maakte een sprongetje. Ja, mijn hart maakt nogal rap sprongetjes, maar ik raakte bijzonder geïntrigeerd door die Storme koffie. Ik zocht en vond.
Ik ontmoette de zoon van de patron. Een vijfde generatie Storme. Een ondernemende jongeman die gepassioneerd is door koffie. Een jongeman die een verhaal maakt. Een vernieuwend verhaal. En natuurlijk behoort koffie ook tot zijn ochtendritueel. ’s Morgens drinkt hij een espresso. Maar op het werk drinkt hij koffie waar hij echt van houdt, een iets mildere koffie, een koffie die hem aan zijn moeder doet denken, aan thuis. Dàt is koffie. De jongeman wist natuurlijk niet hoezeer hij mij emotioneerde met dat verhaal. Bij momenten kan ik de geur van de koffie die mijn moeder zette, nog ruiken. Wat zou ze blij geweest zijn dat ik Storme koffie uit Moeskroen drink. En heel zeker zou zij nog veel meer verhalen kunnen vertellen over hoe het vroeger was. Vroeger, daar in Moeskroen.

 

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

Ochtendrituelen 1

De ochtend is een raar gegeven. Ik lach enerzijds om het einde van de zoveelste slapeloze nacht, anderzijds geeuw ik: nog doodmoe. De gedachte het bed te verlaten trekt mij niet bijzonder aan. En toch, omdat het moet, sta ik iedere morgen op. Ik loop de trappen af en geef mij over aan een zeker automatisme. Koffie zetten, fruitsap inschenken, fruit op tafel, yoghurt, brood, confituur, corn flakes, melk. De ene krant uit de brievenbus nemen, een andere krant digitaal. En dan even alleen aan de keukentafel de wereld vervloeken. Die fase gaat over. Echt waar. En dan wissel ik mijn bril voor mijn lenzen en wek ik mijn zoon.
Deze morgen verliep anders. Ik werd wakker gemaakt door een uiterst charmante, aantrekkelijke man. Ik had bijzonder goed geslapen en hij verwende mij met een ontbijt op bed: perfecte koffie, mijn lievelings Alpro-producten, vers geperst sinaasappelsap, een kiwi, de juiste kranten en hij zette zowaar hemelse muziek op: ll est où le bonheur van Christophe Maé. Bon, ik hoefde daar niet lang over na te denken, het geluk was daar, in mijn warm bed. Ik zag er buitengewoon fris uit, mijn lenzen zaten al op wonderbaarlijke wijze in mijn ogen, mijn haar perfect in orde. Zelfs ’s morgens kwam de man gevat uit de hoek, hij deed mij lachen. En verder praatte hij niet zoveel. Hij nam het dienblad van het bed en liet mij nog wat slapen. Als bij wonder dommelde ik terug in en kwam een paar uur later wakker. Met koppijn, haar in de war, onmogelijk mijn bril te vinden en dus zo blind als een mol, de dekens over heel de kamer  verspreid, geen koffie te bekennen noch aantrekkelijke man. Ik struikel het bed uit, zet  koffie, zoek de kranten die door het slechte weer later in de brievenbus belanden en ik merk dat de kiwi’s op zijn. Van Alpro geen spoor. Ik zucht eens en wek mijn zoon. Goedemorgen.