Lente in de winter

De zon scheen vanmiddag, maar warmte gaf ze niet. Ze drong de kamer binnen waar ik werkte. Alsof ze wilde zeggen: hé, het is lente, weet je nog? Natuurlijk weet ik het nog. Op dergelijke koude dagen speelt de lente zich af in mijn hoofd en dat doet mij glimlachen. Terwijl ik naar de zon kijk, bedenk ik dat het jaar niet slecht begonnen is. Een gelukzalig, ja lente-gevoel maakt mij al enkele weken echt content. Dat is niet normaal want ik ben een zonnekind; ik moet niets van koude hebben. Wat palaver ik dan over lente bij min zes graden? Noem het een zeker bewust-worden. Als ik mijzelf erbij tel, heb ik vijf(!) mensen die ik dicht bij mij verdraag. Tot die vaststelling kwam ik. Dat klinkt arrogant en dat is het ook. Vijf – vier eigenlijk – mensen. En zij maken mij gelukkig. Zij brengen de lente in de winter. Vooreerst is er mijn zoon natuurlijk die mij aan het lachen maakt en mij ontroert met berichtjes als tot vanavond mama of ook wel yep. Er is mijn zus die in deze tijden in booking-modus overgaat. Ze brengt mij op de hoogte van alle vluchten richting Athene. En dat, dat ontwaakt de lente. Er is een collega die mij erg genegen is. Het is een vrouw waar je op kan bouwen; ze begrijpt mij als de beste en schenkt veel vertrouwen. Het is één van de aardigste mensen die ik ken. En tot slot is er een man die ik – ondanks mijzelf – goed kan verdagen, al eet hij geen kaas. Van dat selecte clubje, waarvan ik wens dat mijn moeder er ook nog toe zou behoren, van die mensen hou ik. Ze zijn mijn lente in de winter.

Ken uzelf

Ik klap het boek van Victoria Hislop dicht in mijn hotelkamer in Delphi. Om meer dan één reden was Ansichtkaarten uit Griekenland een vreemde sensatie. Het boek begint met een passage waarin een vrouw naar Athene vliegt, vandaar met de bus naar Nafplio reist en vervolgens een taxi neemt tot Tolo. Precies dezelfde reisweg namen wij acht weken geleden. Het hoofdpersonage Anthony maakt een reis door Griekenland en komt in veel plaatsen die wij aandeden. Alsof Anthony met ons mee reist. Hij kwam ook in Delphi en verwijst naar het geschrift op de tempel van Apollo: ken uzelf. Delphi laat een bijzondere indruk na.
Wat vertellen die acht weken over mijzelf? Ja, ik ben mijzelf meer dan eens tegengekomen, ik heb veel geleerd over Griekenland en de Grieken, ik heb genoten van mijn zoon, van de tocht ook.
Een paar weken geleden dacht ik dat ik de dingen voor mekaar had, dat ik duidelijk wist wat ik in de toekomst ging doen, dat Griekenland een vakantieland was en mijn thuis ergens anders lag. Nu, na acht weken, weet ik dat niet meer zo zeker. Ken ik mijzelf dan zo slecht? Ik weet dat de onrust zal blijven, daarvoor hoef ik geen orakel te raadplegen. Onrustig zijn is hoe ik ben. Ik weet ook dat ik spoedig naar dit land terugkom. Heeft dat te maken met de mail die Antonios mij stuurde? Misschien wel. Hij schreef: have a great winter en het angstzweet brak mij uit. Gaan we echt de winter tegemoet? Moeten wij echt naar huis? Maar hij schreef ook dat hij ons ook graag rap terugziet en dat is hetgeen ik onthoud. Griekenland zit in mijn hart en maakt deel van mij uit. Nu en later.