Ik ben geen mannenhaatster, ik hou van mannen. De #metoobeweging vind ik lovenswaardig. Ten strijde trekken tegen allen die hun macht misbruiken: het is een goede zaak. Ik begrijp ook Cathérine Deneuve die samen met 99 anderen, een column schreef in Le Monde waarin ze onder meer een lans breekt voor het onhandige flirten. Mannen, héhé.
Hoe kom ik daar nu bij? Wel, vanmorgen zat ik te staren naar mijn kop koffie (ja, ik beken: het theedrinken was weer van korte duur). De mug is een wit met blauw ding waar wel honderd keer Greece opstaat. Zo’n kopje dat toeristen voor een prikje kopen aan het Omoniaplein in Athene. Die toerist was ik. Aan datzelfde plein dronk ik ook koffie. Veel koffie. In de koffiebar werkte namelijk een mooie man. Een jonge man eigenlijk waar ik ongegeneerd naar lonkte. Echt waar. Erg vriendelijk was hij niet, maar ik vond dat juist aantrekkelijk. Meer dan here of here you are als hij een goede dag had, kwam er niet uit. Hij lachte niet veel. Misschien haatte hij zijn job en daarmee alle toeristen. Ik kan mij daar iets bij voorstellen. Hij was nog jong. Positief als ik ben, schatte ik hem tien jaar jonger dan ikzelf. Volgens mijn zus was hij ruim twintig jaar jonger. Maar goed, Brigitte Macron enzovoort.
Die jongeman was niet ideaal, natuurlijk niet. Ideale mannen ken ik niet. Ze zijn of te jong, of ze lusten geen kaas, of ze zijn er te vaak of ze lezen te weinig, of ze zijn te dom of te dik of beide, of hun hart is te groot. Bon, maar eens wakker worden met de barman, wel ja, het leek mij wel wat. En ik besefte dat een ideale man ook niets voor mij is. Stel je voor dat die ideale partner mee koffie gaat drinken aan het Omoniaplein in Athene en dat je niet eens meer mag kijken naar die koffieman. Onhandig flirten? Juist ja.
Bakken en verhalen 