Klaaskoeken à la mama

Uiteindelijk ging de klemmende deur dan toch open en kwam ik in de keuken terecht. Daar had ik de hele dag op gehoopt, op klaaskoeken. Ze lagen te geuren op een ovenschaal. Ons was echter steeds gezegd dat we enkel mochten proeven als de koeken afgekoeld waren. Maar ik zag hier en daar een paard zonder been. Mijn zus en broer hadden dus voorgeproefd. Ik sneed de kop van het paard. Het deeg was nog een beetje week. Ik kon het stuk amper vasthouden, maar propte het toch in mijn mond. Bij geen enkele bakker kon je dergelijke lekkere klaaskoeken kopen; mijn moeder was de beste klaaskoekenbakker van de wereld. Ook later, toen mijn zoon de smaak ontdekt had, zag ik diezelfde glunder bij hem. Klaaskoeken met boter… hoe lekker kon Sinterklaas zijn. En toch, ik heb vaak het recept voor de klaaskoeken van mijn moeder gekregen, maar nooit zijn mijn klaaskoeken zo lekker als toen ze die zelf bakte.
Het recept voor klaaskoeken is bij ons zowaar cultureel erfgoed, maar ik wil het graag delen.

Wat heb je nodig?

• 75 g verse gist
• 400 ml melk
• 1 kg bloem
• 2 eieren + 1 extra om te bestrijken
• 100 g suiker
• kaneel
• snuifje zout

Bereiding

Los de gist op in een beetje lauwe melk. Stort de bloem in een kom en maak een kuiltje. Giet de opgeloste gist erin. Voeg de boter, lauwe melk, eieren, zout en suiker toe. Voeg kaneel toe (naar smaak). Kneed het deeg tot het elastisch wordt. Neem er de tijd voor. Een goed gekneed deeg is de basis voor het succes.
Laat het deeg een uur rijzen op een warme plaats en bedek met een doek. Kneed het dan opnieuw en rol het deeg open. Druk de figuurtjes uit het deeg en laat weer een uur rijzen.
Bestrijk de koeken met losgeklopt eigeel.
Bak de koeken een kwartier (afhankelijk van je oven) in een voorverwarmde oven van 220°C. Laat afkoelen op een rooster.

Smakelijk!

 

Investeer in degelijke bakvormen. Bij Kookboetiek heb je een rum assortiment aan bakgerief.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

 

Ik schreef deze tekst eerder voor Uit de keuken van mijn kindertijd, Davidsfonds (i.s.m. Gezinsbond).

Zet die deuren naar cultuur open

Heerlijke zaterdagochtenden zijn dat. Lang ontbijten, lekkere koffie, de kranten, een clementine pellen en het sap van de schil tot in je ogen voelen prikken. Clementines… Het is amper twee weken geleden dat ik in Griekenland was, waar de clementines rijkelijk aan de bomen hingen. Clementines die er heerlijk smaken, niet naar gedroogd karton, maar naar clementines. Tja Griekenland… ik doe er al eens lyrisch over, over clementines trouwens ook. Maar dat is niet zonder reden.
Ik was in Athene en wilde met mijn zoon naar de Akropolis. Of wat had je gedacht? De Akropolis als bakermat van onze westerse cultuur, waar de democratie werd uitgevonden. Ook in daden. Weet je dat je als alleenstaande ouder gratis naar de Akropolis kunt? Die categorie van mensen is uitdrukkelijk in hun gratis tarief opgenomen. Ik was daar bijzonder door gecharmeerd. Om verschillende redenen. Het gaat dus niet – zoals hier wel vaker gebeurt bij reductietarieven – om een groep mensen die een leefloon krijgt of een inkomen heeft onder een bepaald plafond. Nee, het gaat uitdrukkelijk om de hele groep alleenstaande ouders. Mensen met één inkomen in plaats van twee zeg maar.
Door de toegang gratis te maken zet je de deur open. En is dat niet de bedoeling van culturele instellingen? Deuren openen, visie verruimen? Er is een almaar grotere groep die cultuur links laat liggen uit financiële overwegingen. En dat is zonde. Zoals ik al eerder zei: er zijn reductietarieven en het participatiefonds doet goed werk, steden passen hun beleid aan. In de stad waar ik woon kost een bibpas voor volwassenen bijvoorbeeld slechts vijf euro per jaar, maar als je maar één inkomen hebt zijn vijf euro twee broden. Organisaties verlenen hun leden soms korting voor diverse culturele manifestaties. Maar waar gaat dat dan over? In BOZAR kan je dan bijvoorbeeld naar een tentoonstelling voor 14 euro per persoon in plaats voor 16 euro. Met zo’n prijsverlaging bereik je de groep alleenstaande ouders niet. En echt waar, dat zijn heus geen cultuurbarbaren. Is het niet essentieel dat ook zij hun liefde voor cultuur kunnen doorgeven aan kun kinderen? Waarom is in België een gratis tarief voor culturele activiteiten niet mogelijk voor alle alleenstaande ouders? Waarom moet er altijd een bewijs in de vorm van een loonattest zijn dat je korting verdient? Geloof me, alle alleenstaande ouders met kinderen, ongeacht hun inkomen, verdienen een gratis inkom. Beste culturele wereld: zet jullie deuren open – ook voor hen.

 

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account

 

Mastiek en Trump

Ik zou het over mastiek hebben. Die smaakmaker die gebruikt wordt in brood, gebak, likeur. Mastiek komt uit het hars van mastiekbomen die je op het Griekse eiland Chios treft. Aan mastiekhars worden pijnstillende, maar ook emotionele en energetische kwaliteiten toegeschreven. Mastiek zou het Griekse superfood zijn.
De actualiteit dwingt mij naar een andere smaakmaker, naar die bittere, naar Trump. Trump wordt president van de VS. Trump is de man van de muren, de verkrachtingen, het racisme, de moslimhaat. Trump is de man van de oneliners, van het great America, Trump is de man zonder visie. Trump doet niet aan verbinden, wel aan polariseren. En nu zijn velen verrast. Dat hij het gehaald heeft. Geschokt ook.
Afgelopen week was ik in Athene. Ik zag er veel mensen buiten leven, bedelen, sukkelen, compleet aan hun lot overgelaten. Europa en opvang van vluchtelingen: het is geen huwelijk, maar een farce. Europa en solidariteit: wel, hoe de Grieken verder moeten: dat is mensonwaardig.
Er komt een periode van onzekerheid met Trump, hoorde ik een politicus deze ochtend zeggen. Zeker wel. Maar de periode van onzekerheid voor de Grieken, voor de vluchtelingen, voor zovelen duurt al wel langer en is een gevolg van de maatregelen van diezelfde politici die nu zo verbaasd zijn. Ieder voor zich – is een steeds luider klinkend credo.
Afgelopen week was ik in Athene. Ik zag er veel hartelijkheid. Sharing is caring heb ik enkel in Griekenland gemerkt. Het zijn de mensen die het minst hebben, die geneigd zijn om te geven. Ik kocht langs de weg naar Korinthe mandarijnen en marmelade aan een man die zijn spullen etaleerde in een geïmproviseerd kraampje. Hij gaf mij appelsienen gratis. Ik kreeg het echt te kwaad.
Ik heb mijn hart verloren aan Griekenland. Zeker wel. En ik zal het beslist nog over mastiek hebben. En over al die heerlijke Griekse gebakjes. Maar nu eerst die bittere Trump.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina of volg mijn instagram-account