Nieuwe buren, zotte kuren

Aan fatsoen zijn er grenzen, aan onfatsoenlijk blijkbaar niet. Dat moeten ook de makers van het Vijf-programma ‘Nieuwe Buren’ dat vanavond uitgezonden wordt, gedacht hebben. Karen Damen en James Cooke zetten een maand alle luxe opzij en moeten zich zien te redden met een leefloon. Bedoeling is dat dit boeiende televisie oplevert. Spel en amusement.

Karen Damen had bij mij wel wat krediet opgebouwd met haar programma ‘Perfect?’. Zeker omdat ze liet zien dat ze zelf niet perfect is, ze toonde haar ware ik. Dat dacht ik tenminste. Maar vanaf vanavond kan de kijker dus tien weken lang volgen hoe het is om als luxedier een maand in armoede te leven. Ze heeft veel gevloekt en is veel kilo’s aangekomen – liet ze nog weten. Clichés zijn er immers om in stand gehouden te worden.

Ik begrijp het opzet van dit programma niet. Mensen die niet arm zijn, kunnen zich niet inbeelden hoe het is. Ze hebben steeds een stemmetje in hun achterhoofd dat zegt: als deze uitdaging – waar ze dan nog voor betaald worden, neem ik aan – voorbij is, wacht ons alle luxe en zekerheid; deze opdracht is onze nieuwe show. Die onvermoeibare overlevingsdrang die mensen met een laag inkomen nodig hebben, is hun volkomen onbekend. En maar goed ook. Het is een weinig benijdenswaardig sentiment. Dat zelfs leven in armoede aangewend wordt om anderen te entertainen, vind ik alle fatsoen voorbij. Wat wordt de volgende format? Ik ga eens kijken hoe het is om dertig dagen te leven als vluchteling? We moeten minder zeuren over pietluttigheden, we hebben het zo goed in Vlaanderen – liet La Damen ook nog optekenen. Tja, dat ‘goed’ is heel relatief en bij de één toch al wat anders ingevuld dan bij de ander.

Soit, blijkbaar is het inleefidee een project dat af en toe de kop op steekt. Politici – met ook al een royaal salaris – proberen zich er al eens populair mee te maken en leven dan een week met een beperkt budget en laten dat dan in de pers rijkelijk uitsmeren; of een bekende Vlaming speelt een nacht dakloze en komt dan tot de conclusie dat hij voortaan muntjes in zijn jaszak moet steken om aan bedelaars te geven.

Veel meer dan deze show, waar die bekende mensen centraal staan en niet de mensen in armoede, zou het zinvol zijn om wat meer energie en geld te steken in ideeën om dit probleem te verhelpen. Armoede is geen amusement. Armoede is niet zoals een Vijffilm die altijd goed afloopt. Armoede behoort niet tot de zotte kuren van een zangeres. Armoede is sneu voor veel te veel mensen.

Veel liever zag ik Karen Damen Tele-Romeo zingen. Veel liever zag ik dat Vijf een programma gemaakt had met iemand met een laag inkomen die eens een maand met het loon van Karen Damen mocht leven. Dat moet lekkere televisie opleveren.

Maar nu hebben we, voordat de eerste aflevering nog moet gezien worden, het programma al veel aandacht gegeven. Een concept dat dit niet verdient.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

L’été indien

Ik viel in slaap met Patrick Bruel. En het was al zo warm. Zijn muziek kletterde in mijn oren na en tijdens een heus gevecht met mijn bed. De hitte hield mij wakker – en als het dat niet is, dan is er beslist een andere reden voor mijn slapeloosheid. Wat het najaar brengt bijvoorbeeld? Hoe ziet mijn été indien eruit? Hoe heet wordt de herfst?

Ik hoop dat de sociale onrust wat zal tanen – al is dat tegen beter weten in. Wat kan je anders dan tegen zo’n beleid in opstand komen, een beleid dat wars van alle solidariteit een wij-zij verhaal predikt? En toch zal ik van deze herfst iets maken. Ik zie uit naar kleine dingen die mij beslist gelukkig zullen maken. En dat begint morgen al. Met Peter van de Veire die mijn ochtenden weer zal opfleuren met zijn grappen waar ik luid om moet lachen, en met zijn uitspraak van het woord ‘speciaal’. Wie anders dan Peter van de Veire kan dat woord zo uitspreken dat ik er spontaan warm en blij van word? Hervé Vilard geeft mij eenzelfde gevoel als hij ‘Reviens’ zingt. Maar Hervé Vilard is Peter van de Veire niet.
En verder zal ik gelukkig worden van het nieuwe schooljaar, om te zien hoe mijn zoon het tweede middelbaar start. En ik zal uitzinnig worden van een mooie, nieuwe roman van Mirjam Rotenstreich; ik zal beslist gelukkig worden van die blauwe kokerrok die in gedachten nu al de mijne is, ik zal eufoor worden als ik in de luchthaven ben en naar Griekenland vertrek, ik zal lachen als Dimitrios ons in Tolo welkom heet, ik zal warm worden van die heerlijke desserts in Taverna Steki die zo lekker naar kaneel ruiken, ik zal gelukkig zijn als ik de eigenares van het hotel in Monemvasia het recept van haar heerlijke koekjes kan ontfutselen, ik zal blij zijn als het lukt om met Bruno een koffie te drinken in Athene, ik zal verwonderd zijn over de vorderingen van het bakboek, ik zal versteld staan van de moppen van mijn zoon, ik zal zelfs misschien in het najaar  afspreken met de jongen – al is dat allicht wat overmoedig, ik zal blij zijn als het veldritseizoen start, veldrijden waar ik eigenlijk niet zo van hou, maar om onverklaarbare redenen toch volg, ik zal gelukkig zijn als Patrick Bruel mij in slaap wiegt, maar het mag ook Hervé Vilard of Joe Dassin zijn en ik zal vooral gelukkig worden van al het onverwachte en van het restje zomer.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

 

 

Brief aan Peter van de Veire

Beste Peter,

Er moet mij iets van het hart. Gisterenavond keek ik met mijn zoon – bijna dertien – naar Zomerhit 2016. Je moet je dat zo voorstellen: mijn zoon en ik, elk in een zetel onder een dekentje, allebei al in pyjama. Mijn zoon vindt het heerlijk – samen naar tv kijken. Wie is nu Peter van de Veire ?, vroeg hij. Ik wees naar jou en mijn zoon knikte. Blijkbaar kloppen je looks bij je stem. Mijn zoon kende je – tot gisterenavond – enkel van de radio. Hij is fan. ’s Morgens, als ik hem naar school breng, luisteren we in de auto naar MNM. En mijn zoon vindt jou grappig. Al geloof ik dat hij ook wel een dikke boon voor Julie heeft. En nu komt er bij dat hij je kapsel – een beetje kort geschoren langs de zijkanten – heel erg cool vindt. Bij de volgende afspraak met Saskia, zijn kapster, zal hij een foto van jou mee nemen – meldde hij mij.
Beste Peter, het is niet toevallig dat mijn zoon fan van je is. Het zit – euh – in de familie, geloof ik. Mijn moeder volgde je ook. En in de periode dat je het programma Peter Live maakte, belde ze mij ’s anderendaags steevast op om te zeggen: ‘hij zag er toch weer goed uit hé’. Ik wist – zonder dat ze je naam vernoemde – dat het over jou ging. Ik opperde wel eens dat je toch wel wat jong voor haar was – zij was toen een frisse zeventiger – maar mijn opmerking werd steevast genegeerd. Ze sprak over jou alsof je een vriend was – hetgeen ik hilarisch vond.
Mijn moeder stierf ruim vijf jaar geleden. Ze heeft dus niet kunnen meemaken hoe professioneel je gisteren de blunder – niet Milow maar K3 – opving. Ze zou je schitterend gevonden hebben. En ongetwijfeld zou ook zij je kapsel mooi gevonden hebben, en vandaag zou ze mij zeker gebeld hebben om te zeggen hoe goed je er weer uit zag. Het is doodjammer dat ze niet meer kan meemaken hoe haar kleinzoon nu ook fan van je is. Ze zou het logisch vinden. En top natuurlijk. Want behalve van jou, beste Peter, was mijn moeder ook een grote fan van mijn zoon.

Hartelijke groeten,

Sigrid

Peter van de Veire tijdens Peter Live – 2008

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Op zoek naar kaneel in Hongarije

Landen in Athene heeft veel voordelen. Eén ervan is die heerlijke kaneelkoek die je in de luchthaven (ja, zelfs daar) kan kopen. De luchthaven van Boedapest ruikt niet naar kaneel, en toch ga ik in dit vreemde land op zoek naar deze aimabele specerij. Tussen de geur van heel veel burgers, paneermeel en frituurolie zal ik beslist ook dat typerende parfum van mijn geliefde kaneel terugvinden. Een uitdaging – op zijn minst.

Hongaren lijken een nors volk. Ze praten niet veel – en dat ze bijna uitsluitend Hongaars spreken en ik dus niet, helpt ook niet echt. Communiceren is moeilijk. Ik spreek geen Hongaars, Duits amper. Engels, Frans en Nederlands zijn dan voor hen vreemd. Behelpen is het.
Aan de synagoge in Boedapest vinden we Walhalla Club, waar ze joodse specialiteiten serveren. De hoop neemt toe. Tevergeefs. Geen kaneel. De volgende dagen drinken we heerlijke koffie: café mélange – met honing zonder kaneel. Gebak vinden we wel, maar de lekkernijen zijn vooral rijk aan chocolade. In mijn gids tref ik een hobbywinkel met leuke teken- en schilderspullen in een oud pand langs de Nagymezo utca. We stappen langs de Donau tot de Margitbrug en steken daar de rivier over. Het is bloedheet. Nog even verder stappen. We komen in een aardige buurt die mij wat aan Boulevard de Clichy in Parijs doet denken. Dan toch. En daar vinden we Europa, een barok koffiehuis dat de hemel belooft. Toch maar eerst doorstappen naar de hobbywinkel. Gesloten. Wat jammer. We hebben dorst, warm en honger. Op zoek naar een restaurant – zonder paneermeel. We kiezen voor een Italiaan dicht bij het hotel . Het eten en de wijn is er heerlijk. ‘s Anderendaags gaan we alsnog naar de hobbywinkel, die een paradijs lijkt – weliswaar met een norse winkeldame. Vandaar gaan we koffie drinken in een kleine bar, uitgebaat door twee excentrieke dames. Heel speciaal. Toch maar verderop opnieuw proberen. In een bio-eethuisje eten we een broodje en drinken heerlijke koffie. Ook hier geen kaneel. Dan maar richting Balatonmeer. Voor Europa is geen tijd meer.

De eigenaar van ons hotelletje aan de minst drukke kant van het Balatonmeer is een vreemde man. Een gezicht zonder expressie. Het hele hotel ruikt naar frituurolie. We zijn moe en ’s avonds eten we gemakshalve ter plaatse. Op de kaart, bij de desserts, zie ik pannenkoeken met kaneel. Ik neem er een foto van. Voor mijn zoon bestellen we dit als toetje. Het duurt even vooraleer de man begrijpt wat we willen – tot ik mijn foto van zijn deel van de menukaart toon. Hij lacht – een beetje weliswaar, maar hij lacht. De pannenkoeken zijn bedekt met een rijke laag kaneelsuiker. Tja. Beter dan niets.

In Kesthely botsen we bij toeval op een marsepeinmuseum. Het is een klein huisje met een leuk terras, winkeltje en koffiehuis. De geschiedenis van marsepein boeit mij, de prachtige kunstwerkjes in marsepein evenzeer. En dan proeven. Herinner je je nog het verhaal van Rino? Ook hij zou het hier een paradijs vinden. De vrouw des huizes spreekt Frans, en dat scheelt. We kunnen praten en ze lijkt al helemaal niet nors.

De volgende dag stoppen we in Veszprem vooraleer we naar Szentendre rijden. Ik ben quasi misselijk van de hitte. Zelfs een kerk biedt geen verkoeling. En dan gebeurt het. We vinden Veranda home café. Een bakkerij annex decoratiewinkel die samenwerkt met Karolina, het bedrijf van twee broers die hun zaak naar hun grootmoeder noemden. Voor het eerst zie ik brood dat er echt als brood uitziet. Het smaakt zelfs naar brood. Ook verschillende soorten gebak lonken. Maar geen kaneel. Toch ben ik bijzonder tevreden. In hun winkel koop ik een schriftje – voor een nieuw verhaal. De uitbater, die Engels spreekt, vertelt het verhaal van Karolina. Mooi. Heel erg mooi.

Later op de dag komen we in Szentendre aan. Een beetje Brugge in Hongarije. Ook daar hebben ze een marsepeinmuseum met heerlijke creaties. We kunnen zelfs een blik werpen op het atelier. Wat graag zou ik hier met de werknemers praten. Maar gezien geen kennis van het Hongaars… Jammer. In het bijhorende koffiehuis hebben ze een ruim aanbod aan marsepein en gebak. Geen kaneel.

Ik ben kaneel blijkbaar misgelopen. Anne Shooter maakt in haar boek Kaneel & Kardemom nochtans gewag van Hongaars apenbrood, met kaneel. Zelf bakken dan maar. Misschien serveerden ze het wel in Europa, het barokke koffiehuis dat we gemist hebben. Europa in Hongarije: het was blijkbaar moeilijk.

In de luchthaven in Boedapest is het lang wachten. Koffie dan maar. En daar zie ik ze dan ineens liggen: kaneelbroodjes. Echt waar.

het bio-eethuisje in Boedapest

 

De hobbywinkel in Boedapest

Pannenkoeken met kaneel

Uit het marsepein-museum

Veranda Home Café in Veszprem

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina