En ineens zie ik er tien jaar jonger uit

Ik zie in de spiegel niet altijd wat ik wil zien. De tijd tekent zich af op mijn lijf, de vermoeidheid doet dat ook. Ik ben een slechte slaper en erfelijk belast om wallen onder de ogen te krijgen. Strak is een streven, tegen beter weten in. En toch zie ik er vandaag ineens tien jaar jonger uit. Hoe dat komt? Wel, om mijzelf en mijn kleerkast een boost te geven ging ik shoppen in mijn geliefde winkelzaak. Ik vond veel meer dan ik zocht. En in de spiegel zag ik dat het goed was. Behalve onder meer die wallen natuurlijk. Om ook daar iets aan te doen, liet ik mij alle verwennerijen van Louis Widmer wel gevallen: cleaning, peeling, een masker, hydraterende crème, anti-ageing (dat vooral), oogcontour gel. Louis Widmer belooft mij versteviging, glad en strak. Ik geloof het allemaal. Na die hele kuur moet ik lachen. Ik kijk in de spiegel en ja, ik zie er ineens tien jaar jonger uit. Niet zozeer van buiten, maar zeker van binnen. Jezelf verwennen is heerlijk.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

 

Maakt geld gelukkig?

In mijn Bullet Journal staat een lijstje, een lijstje met klussen. Eén ervan is de kelder opruimen en daaraan gekoppeld een bezoek aan het containerpark en de kringloopwinkel. Terwijl mijn zoon en ik de koffer van mijn Hyundai – waar ik overigens heel gelukkig mee ben – volprop met overbodige spullen en rommel, spoken twee artikels die ik onlangs las, door mijn hoofd.

Het eerste is een interview met trendwatcher James Wallman in happihome. Wallman is de auteur van Stuffocation, onlangs in het Nederlands vertaald als Ontspullen. Meer leven met minder.
Wallman is een voorstander van ontspullen en gelooft in ervaringen, belevingen, veeleer dan in materiële bezittingen. Belangrijke kanttekening: je moet over de levensnoodzakelijke dingen beschikken om een menswaardig bestaan te kunnen leiden. En daar wringt het schoentje natuurlijk al. Wat is een menswaardig bestaan en wat heb je daarvoor nodig? In Griekenland zag ik dat minimaliseren iets heel anders inhoudt dan hetgeen Wallman predikt. Als je de inhoud van je kleerkast ontoereikend is, zal ontspullen wrang smaken. Als een fiets je enige vervoersmiddels is, zal de keuze tussen drie of twee fietsen overhouden geen indruk maken. Bovendien, ervaringen, belevingen kosten geld. Ik kan nu wel beweren dat ik mijn verblijf in Griekenland een ingrijpende ervaring vond en helemaal niet opweegt tegen pakweg een smarttv, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat die reizen, die ervaringen geld kosten. Ervaringen vragen vaak mobiliteit, hetgeen ook duur is.
En dat brengt mij bij het tweede artikel dat ik las in Libelle, over het geheim van gelukkig zijn. Het artikel kwam tot stand naar aanleiding van het boek van Leo Bormans: Geluk. The World Book of Happiness.

Uit onderzoek blijkt dat aanleg 50% bepaalt hoe gelukkig we zijn. 10% is afhankelijk van de levensomstandigheden en 40%, wel die 40% hebben we zelf in de hand.
Ik schrik en frons bij het lezen van die cijfers. In mijn meest depressieve momenten mompel ik wel eens dat ik geen talent voor geluk heb – mij niet bewust van de mogelijkheid ervan. Dat slechts 10% afhangt van de levensomstandigheden vind ik op zijn minst vreemd. Voldoende en meer geld hebben biedt mogelijkheden, zeker om aan de eerder genoemde 40% te werken.
In het artikel wordt er verder ingegaan op de geboden van geluk, zoals: omring je met andere mensen, vervang moeten door willen, geef aan anderen, uit je emoties. Als je iedere dag moet vechten om de maand door te komen, om je job te behouden of pakweg honger hebt, lijken die geboden mij wat pover. En toch waren het net die gedragingen die mij opvielen in Griekenland, in een land waar velen het met weinig geld moeten stellen.

Of spullen en geld je gelukkig maken of niet, of ervaringen belangrijker zijn of niet: het is een interessant en complex verhaal. Voorlopig hou ik het erop dat het antwoord minstens even complex is en voor iedereen weer anders.
Intussen is de kelder en ook mijn hoofd wat lichter.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

DIY

Mijn haar heeft de kleur aangenomen van de verf: lichtgrijs. Niet van ellende of ouderdom, gewoon verfspatten – al kan dat tweede ook wel. Ik ben de hall aan het schilderen. Eerder leefde ik mij al uit in de keuken. En verder staat ook de berging die mijn zoon en ik willen omtoveren tot een crea-ruimte, op het programma. Do It Yourself. Een beetje een vreemde uitdrukking in mijn geval. Ik ben alleenstaande moeder en doe sowieso alles zelf. Van de vuilzakken buiten zetten tot mijn belastingformulier invullen, van een wc ontstoppen tot schilderen, van tanken tot brood op de plank brengen, van de bloemen verzorgen tot bakken, van mijn kind opvoeden tot leven. DIY. Het zou wat wrang kunnen smaken, maar dat doet het niet. Toch niet altijd. Schilderen bijvoorbeeld doe ik echt wel graag.
Ik ben best wel creatief, vind ik zelf, als ik voldoende tijd heb en mijn DIY-lijst niet te heel lang is. Zo ben ik nu, dankzij de blog van evamaaktschoon, helemaal in de ban van mijn Bullet Journal. Ik moet nog wat oefenen en een eigen stijl ontwikkelen en mijn schriftje wordt eerder een mengeling van een Bullet Journal en een Art Journal, maar ik heb er veel plezier aan. Soms haak ik dekentjes om wat te ontspannen. Nu maak ik tekeningen en plannetjes. Mijn eigenste mindfulness zeg maar. Mijn zoon was direct ook enthousiast en ik zie hem toch door het huis dwalen met schrift en stiftjes. Heerlijk.

Wil je mijn DIY-projecten volgen? Neem dan zeker een kijkje op mijn Instagram

Project Klus & Co 1: de keuken schilderen

Mijn Bullet & Art Journal

Klus & Co 2: de hall schilderen

De verademing van het voetbal: Arnar Vidarsson

Voetbal is niet zo mijn ding. Ik ken er heel erg weinig van en het kan mij zelden boeien. De matchen van de Rode Duivels heb ik niet helemaal gezien. Ik word er heel erg nerveus van. En als jonge kerels zoals Eden Hazard het veld opkomen, denk ik aan hun moeder – hoe zij zich voelen. En ik krijg een krop in mijn keel. Naar programma’s over voetbal, de voor- en nabeschouwingen met Karl Vannieuwkerke en gasten, wel, vreemd genoeg kijk ik daar al eens naar. Die discussies, het gedrag van de gasten, de groepsdynamiek: het trekt vaak mijn aandacht. Over de genodigden valt wel iets te zeggen. Niet dat ik ze goed ken, maar ik hoor hen graag bezig. Geert De Vlieger is mijn favoriet. Een minzame man met de verkeerde colbertjes. Wesley Sonck is goedlachs en gaat voor zijn mening. Gert Verheyen is schaamteloos arrogant. Jan Mulder en zoon zijn passé, Franky Van der Elst streng en Imke Courtois baant zich prima een baan tussen al die ego’s. Met kennis, kunde en klasse. Karl Vannieuwkerke is een aangename gastheer.

Bon, gisteren speelde IJsland de veelbesproken kwartfinale van Euro 2016 tegen Frankrijk. Veelbesproken omdat IJsland, een heel erg klein voetballand, het zo ver geschopt heeft. En zoals dat zo vaak gaat: mensen nemen het op voor de underdog – tenzij ze in een economische crisis zitten. Naar aanleiding van die match was Arnar Vidarsson te gast bij Vannieuwkerke. Ik kende die man niet. Al vlug kwam ik te weten dat hij hulpcoach is bij Lokeren, vroeger zelf in diverse Belgische clubs voetbalde, in België woont en afkomstig is uit IJsland, zeer goed Nederlands praat, wel wat te zeggen heeft, niet onder de indruk is van Jan Mulder en er bijzonder goed uitziet.
Arnar Vidarsson: wel, wel. Mensen die zinnen zeggen als: als je met bescheiden middelen zoveel kan bereiken, is dat super’ – hebben bij mij sowieso een streepje voor. Zijn inbreng was verfrissend, zonder veel poeha, en met liefde voor jongens die geen stervoetballers zijn. Zijn blik boorde door mijn ziel. Met heel erg donkere ogen en zonder te verpinken vertelde hij dat er geen lijn is bij de Rode Duivels, dat ze niet gaan voor eenzelfde doel. En die eenheid, die groepsmentaliteit is net de sterkte van IJsland. Als voetbal is zoals Vidarsson wil ik er gaan van houden. Op twitter bekeek ik zijn omslagfoto: zijn glunderende kinderen. Mijn moeder zei altijd: aan de manier waarop mannen met hun kinderen omgaan, kan je zien hoe ze echt zijn. Mijn moeder had vaak gelijk. En Vidarsson heeft het helemaal bij mij gemaakt. Niet dat ik nu onmiddellijk naar de matchen van Lokeren zal gaan kijken, maar ik ben wel benieuwd geraakt of ze in IJsland goed kunnen bakken, of ze kaneel kennen en of ik er misschien eens naartoe moet. Met Arnar Vidarsson bijvoorbeeld. Dromen is zelden verboden.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina