Ik heb de strijd verloren. Over tieners en petten.

Mijn zoon vertrekt zaterdag op kamp. En ik hoop van harte dat hij veel plezier beleeft. Maar eerst is er nog het rapport en een shoppingsessie. Het rapport is iets voor deze middag, het shoppen hebben we achter de rug. Ik wou hem nog wat zomerkleren kopen. En het zoveelste paar schoenen. Ik had echt in gedachten wat ik wilde: een ecru short met een rode polo en bootschoenen. Het liep anders.
Mijn zoon is gek op zijn haar. Hij is blond. En in de zomer – als er zon is tenminste – wordt hij uiteraard almaar blonder. Hij vindt zichzelf dan geweldig. Zijn haar: dat is heilig. In de auto kijkt hij heel vaak in het spiegeltje of alles nog goed ligt. Ik moet er soms om lachen.
Op winkelen is hij minder gek. Tenzij het bij Fnac is. Kledij passen is een opgave. Wat ik mooi vind, blijkt niet cool. Hij wil een T-shirt. Het zoveelste in weer een andere tint blauw. De bermuda die ik in gedachten had, wordt een blauwe short, de bootschoenen worden sneakers. Ik kan ermee leven. Maar dan komt het. Hij wil een pet. Op kamp moeten ze immers een hoofddeksel mee nemen. ‘Het is verplicht mama’. Ja, het is een uitleg als een andere. Ik haat petten. Echt waar. Ik moet er niets van hebben. Ik hoop in stilte dat het slechts een fase is en geef uiteindelijk toe.
En nu zit dat blonde haar onder een pet. Een pet die niet mee afgedaan wordt. Ik heb de strijd verloren.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Kaneelbroodjes, oorlog en hoop

 

Hoe kies je een boek? Waardoor laat je je leiden? De kaft, de titel, een recensie, een weetje, de mening van een vriendin? Le furet du Nord is voor mij als een snoepwinkel. Zoveel boeken, zoveel titels. Met mijn vinger ga ik langs al die kaften. Ik lees veel Frans. Het aanbod aan pockets is enorm. Bovendien hou ik op die manier mijn Frans levendig.
Mijn vinger stopt bij Un goût de cannelle et d’espoir van Sarah McCoy. Een boek met kaneel in de titel heeft bij mij sowieso al een ruime voorsprong. Ik koop het boek en lees het. Ruim 500 bladzijden leesplezier.

Duitsland, 1945. De ergste oorlogsterreur is aan Elsie voorbijgegaan. Zij en haar familie worden beschermd door een hooggeplaatste nazi die met haar wil trouwen. Maar als er in de kerstnacht een ontsnapt Joods jongetje op de stoep staat, weet Elsie dat ze alles wat ze liefheeft in gevaar brengt als ze de deur van de bakkerswinkel voor hem opent. Ze neemt de jongen onder haar hoede en verstopt hem in een holte in de muur.
El Paso, Texas, zestig jaar later. Journaliste Reba Adams werkt aan een kerstartikel en interviewt Elsie, de oudere eigenaresse van een bakkerij. Elsie vertelt moeizaam. Reba’s vragen herinneren aan een donker verleden: haar leven in Duitsland tijdens de oorlogsjaren.
Un goût de cannelle et d’espoir smaakt zoet, kaneel is er alomtegenwoordig, maar het boek is ook wrang en hoopt op vergeving.
Als afsluiter krijgt de lezer een aantal recepten van Elsie. Uiteraard ontbreken de kaneelbroodjes niet. En vandaag, vandaag heb ik die broodjes gebakken.

Un goût de cannelle et d’espoir is vertaald uit het Engels The Baker’s Daughter. Er is ook een Nederlandse vertaling: De bakkersdochter.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Cassis en kaneel

Ik heb iets met confituur. Confituur is vers fruit, mooie kleuren, leuke combinaties.
Enkele jaren geleden bracht mijn zus een potje confituur voor mij mee uit de Bourgogne-streek. Cassis met kaneel. Hemels.
Om een dessertje te maken op deze druilerige zondag gebruik ik deze ingrediënten.

Wat heb je nodig?

• Griekse yoghurt
• bosbessenconfituur
• aardbeien
• cassissiroop
• blauwe bessen
• kaneel en suiker

Neem een glazen schaaltje en schep er een ruime soeplepel bosbessenconfituur in. Daarbovenop schik je een laag Griekse yoghurt. Voeg een klein beetje cassissiroop toe en bestrooi met het kaneel-suikermengsel. Schik daarbovenop een laag aardbeien. Voeg nog een laagje Griekse yoghurt toe. Werk af met blauwe bessen en wat kaneel.

De cassissiroop en de bosbessenconfituur zijn producten van ’t Vlierbos. Je vindt ze bij Colruyt, Bioplanet, Dille & Kamille en in diverse natuurwinkels. Meer info: http://www.tvlierbos.be.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

 

 

 

Hoe geef je een gitzwarte toekomst toch wat kleur?

• Het weer is druilerig en neigt naar de herfst. De straten liggen er verlaten bij. Bloemen rotten door de regen, het groen eigen aan de zomer, verkleurt. De enige kleur die je vandaag nog merkt, is de driekleur, een enkele vlag van de rode duivels die er verslagen bij hangt. Ook bij hen geen zon. Een nederlaag. Zelfs in het voetbal faalt dit land.
  Het land verzuurt. Al lang. De cultuur van ieder voor zich viert hoogtij. Solidariteit is zoek. Ik kan het moeilijk verdragen.
  Gisteren zag ik een foto van een beschimmeld broodje op Facebook passeren; de broodjes waren bedoeld voor de vluchtelingen in Griekenland. Ook daar heeft België zich gemakkelijk van af gemaakt, zowel van de vluchtelingen als van Griekenland. In een blog van Bruno Tersago lees ik vandaag hoe gitzwart de toekomst er voor de Grieken uitziet. Ook daar geen kleur. Ik hou van Griekenland, van de mensen daar. Van hun warmte en solidariteit. Dat geeft wel kleur. Een kleur die je hier niet treft. Weemoedig word ik ervan.Morgen ben ik jarig. Een feestdag zonder mijn moeder. Zonder kleur. Al weken vooraf krijg ik het benauwd als ik aan die datum denk. Geen kleur, geen zon.
  Toch ga ik op zoek naar kleur. In de ogen van mijn zoon, in de herinneringen aan Dimitrios in Tolo, in de plannen aan een volgende reis, in een goed boek, in een lekker gebakken brood, in mooie muziek, in de stekjes die flink aarden, in lekkere koffie.
  Toch ga ik op zoek naar kleur. In hoop bijvoorbeeld. Ook voor de Grieken. In de hoop dat die gitzwarte toekomst toch wat opfleurt.

  Wil je mij volgen? Like dan zeker

  mijn facebook-pagina

 

De happy single: een mythe?

Zes op tien – dat is de score die singles zich geven op de vraag hoe gelukkig ze zijn. Zes op tien en het gemiddelde is zeven op tien. Dat zijn de resultaten van een onderzoek van de VRT over liefde en geluk. Men (de media) besluit dat de happy single een mythe is. Een beetje kort door de bocht, lijkt mij.
Een eerste bemerking die ik maak. Wie zijn die singles? Ik ben een alleenstaande moeder – dit wil zeggen een kind, geen partner. Ben ik dan single?
Ten tweede: zes op tien op de vraag hoe gelukkig je bent, vind ik niet zo slecht. Dat betekent dat je pieken hebt van zeg maar 10 tot dalen van 2.
Ten derde: is het werkelijk de relatie, die partner die zorgt voor het gelukkigere zeven op tien? Bij mij is het weer of de plaats waar ik ben een veel doorslaggevendere factor.
Singles lijden aan emotionele eenzaamheid. Ze hebben vrienden, collega’s, een ruim netwerk. Maar als ze ’s avonds thuis komen, zijn ze alleen en dus niemand om mee te praten. Dat hoorde ik gisterenavond in het journaal. Waarom krijgt alleen een negatieve connotatie? Ik vind het veeleer een geschenk als ik tegen niemand hoef te praten. Zou het ook niet kunnen dat mensen in een relatie juist ongelukkig worden van al dat moeten en praten? En hebben singles die zich gelukkiger zouden voelen in een relatie niet veeleer een droombeeld van een relatie in gedachten, dan pakweg een realistisch idee? Ik kan mij daar wel iets bij voorstellen. Ik zou ongetwijfeld veel gelukkiger zijn met een partner die lijkt op Hugh Grant, die intelligent is, die lacht om mijn dwaze grappen, die mij met rust laat als ik dat wil, die mij verwent ook als ik dat wil, die een eigen leven heeft, die mij al eens een schoon kleedje koopt, die ik in de kast kan steken als ik hem beu ben, die verdraagt dat ik dweep met Patrick Bruel, die zelf ook veel leest, die beseft dat mijn zoon voor alles gaat en dat hij er vooral niets over te zeggen heeft, die niet dik is, die een matig tot geen alcohol gebruik heeft, die mijn humeur verdraagt alsook mijn onwezenlijke liefde voor Griekenland en Frankrijk, die begrijpt dat hij niet echt mee moet als ik op reis ga, die mij iets bijleert, die waardeert wat ik doe – ook voor hem, etc. Niet zo gemakkelijk die relatie als je zoveel eisen stelt. Dan toch maar happy single met een zes op tien.
Bij singles is happy net zoals bij anderen een kwestie van momenten. En welke momenten pieken, hangt ongetwijfeld af van je persoon en karakter. Er is niet mis met dromen van een relatie net zoals er niets mis is met een zes op tien op een geluksvraag. Alleen moet men misschien wel af van de idee dat een relatie de norm is en al de rest een afwijking. ‘Mythes zijn verhalen over helden’ staat er in de cursus Grieks van mijn zoon. Laat de singles maar de helden zijn.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina