Canella vzw… c’est parti!

Vandaag, op een dag waar de verzuring hoogtij viert, waar het ongenoegen enorme proporties aanneemt, op deze dag hebben wij een nieuwe vzw opgericht. Een vzw die wat tegenwicht biedt, een vzw die wat zoeter smaakt: Canella vzw.
Canella vzw wil mensen of groepen verbinden door het uitwisselen van ervaringen, verhalen en smaken. Canella vzw wil het begrip vergroten.

Waar anders dan bij onze Libanese vrienden van Laylalina in Lille konden we een kick off houden? Met zon, heerlijke sterke koffie en divers gebak namen we de statuten en ons actieplan door. Ideeën genoeg. Wat willen we doen? Een publicatie over de reis van kaneel, kookworkshops bij vluchtelingen, ervaringen uitwisselen met bejaarden, bakken in Griekenland, recepten uitwisselen in de Oriëntaalse bakkerijen in Parijs, confituur maken met de boeren in Les Vans, marsepein maken in de Boulevard de Clichy, brood bakken in Jeruzalem, kaneel zoeken in Beirut. Initiatieven waarmee we door samen te werken, elkaar beter willen begrijpen.
Onze dromen zijn groot, onze motieven nobel. Nu kunnen we aan de slag. Wij van Canella hopen veel mensen, verhalen en smaken samen te brengen.

Heb je interesse in ons verhaal? Volg ons dan op twitter. Je hoort van ons!

Bakken verbindt

Ik eet brood. In tijden van voedselintoleranties, broodhaterij en andere hypes is daar moed voor nodig. Ik eet dus brood, meer nog: ik hou ervan en bakken is mijn passie.
Brood verbindt, bakken en met uitbreiding koken doen dat ook. Om die reden zijn initiatieven als La Fourna mij bijzonder genegen.
Bakken verbindt generaties. Oma’s cake is een hit in alle bakboeken. De ervaring: met oma cake bakken of eten is dat nog veel meer.
Bakken verbindt culturen. Laat mensen uit diverse culturen een brood samen bakken en je zal zonder twijfel veel meer over die andere cultuur, religie of volk te weten komen. Denk maar aan Grieks paasbrood – Tsoureki – of het joodse Challah.
Bakken is ook in mijn gezin een verbindingsfactor. Mijn moeder bakte de heerlijkste klaaskoeken, introduceerde de sensatie kaneel en liet mij kennis maken met het bak-aroma:  een geur die mij steeds naar mijn kindertijd terugvoert.
Ook mijn zoon houdt van bakken. Enkele jaren geleden volgden we samen een workshop taarten bakken, waar hij mij te kijk zette. Hij wist het immers beter. En nu vindt hij het nog steeds heerlijk om – schort omgebonden – mee te helpen in de keuken. Ook voor hem zal kaneel de geur van zijn thuis zijn – en met uitbreiding van zijn oma, van Griekenland. Ook voor hem zal kneden aan thuis doen denken, maar ook aan de bakker bij Paul in Lille, aan dat moeilijke Franse woordje pétrir, aan de eigenares van een hotel in Monemvasia, die verrukkelijk brood bakte.

Dit weekend, zondag, als het minder warm is, zullen mijn zoon en ik bakken: appel-bessentaart. Een receptje dat ik vond in ‘Bakken voor zoetebekken’, een uitgave van Femma en de praktische school. Het boekje is een handige gids die vooreerst een overzicht geeft van basisrecepten: kruimeldeeg, soezendeeg, etc en vervolgens een heel aantrekkelijke selectie maakt uit gebak. Van rabarbertaart tot muffins, van profiterolles tot ricottataart met abrikozen, van Zwitserse rol met confituur tot Parijse wafeltjes met appeltjes. De recepten zijn eenvoudig, hetgeen dit boekje heel gebruiks- en kindvriendelijk maakt en de ingrediëntenlijsten zijn sober.
Beslist een tip.

‘Bakken voor zoetebekken’ is een uitgave van Femma en de praktische school en kost voor Femmapashouders 12 euro.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Vin de Crète

Waarom we de vin de Crète kiezen – vraagt de uitbater van een Libanees restaurant in Lille. Ons enthousiasme over deze wijn doet zelfs die gemoedelijke man wat ongemakkelijk worden. Als twee hysterische tieners vertellen we dat we een roadtrip door Kreta plannen. En nu, op voorhand, al lyrisch doen over de wijn van daar. Natuurlijk spelen de herinneringen aan Griekenland een voorname rol in onze reactie. We zijn ruim een maand terug en Griekenland en onze ontmoetingen aldaar, hebben voor altijd een stempel op ons gedrukt. Nous aimons la Grèce – stamel ik. Comme nous tous –zegt de man. We houden al van deze man.
Waarom we hier zijn? Wel, omdat we door ervaringen te delen de mensen wat beter willen begrijpen. We willen ook zulke ervaringen creëren en dus het inzicht wat vergroten. Dat wordt ons nieuwe project.  Wat verbindt beter dan koken of bakken? Wat verbindt beter dan pakweg de sensatie kaneel? Kaneel reist met ons mee. We delen recepten met kaneel en leren op die manier andere culturen, andere generaties, andere volkeren kennen.  We bakken met anderen om hun leven beter te begrijpen.
In afwachting delen we verhalen met onze nieuwe Libanese vriend. Hij leert ons zijn keuken kennen. Hij toont ons zijn geduld en verdraagzaamheid. Hij deelt onze nieuwsgierigheid. Hij tolereert onze keuze van vin de Crète in een Libanees restaurant. Wij tonen onze belangstelling voor zijn desserts, voor kaneel. We waarderen zijn rust en zijn gezapige onthaal.
Zijn restaurant is gelegen in een buurt in Lille die een beetje aan het Place de Clichy in Parijs doet denken. En laat die plaats waar al die culturen samenkomen, nu net mijn grote liefde zijn. Laat die plaats waar ieder zijn ervaringen kan uitwisselen met de ander nu net de plaats zijn waar het begrip het grootst is. Laat dat nu net de plaats zijn waar je vin de Crète mag drinken in een Libanees restaurant.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina

Hoe nep is ons geluk? Over ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ van Jessica Knoll

Wat is het dat ons gelukkig maakt? Is het liefde? Vrienden? Onze kinderen? Appreciatie?  Een job? Een huis? Kleine dingen?  Wat is het dat ons gelukkig maakt? Ergens bijhoren? Iemand anders zijn, iemand waarnaar je opkijkt, iemand die gerespecteerd wordt door anderen? Al maar meer hebben? En wat zijn we bereid hiervoor te doen?  Wat is het dat ons gelukkig maakt? De idee die anderen van ons hebben? Die idee van de persoon die we willen zijn, de persoon die we faken? Is ons geluk dan nep? Of heeft het sentiment dat wij voor geluk houden niets met geluk te maken en doet geluk niet aan nep of echt? Heeft die drang naar behagen niet veeleer met twijfel te maken, met niet goed in je vel zitten, met ongeluk eigenlijk? Wat is het dat ons gelukkig maakt? Onze camouflage van ongeluk? Waarom associëren we ongeluk met niet slagen, met mislukking en falen? Alsof geluk enkel succes is. Wat is het dat ons gelukkig maakt? Willen we ons zelfvertrouwen opkrikken met al dat fake? Maakt meer zelfvertrouwen ons gelukkig? Of zijn  de mensen die ons dat zelfvertrouwen geven, de geluksfactor?  Is het wat of eerder wie dat ons gelukkig maakt? Moet gelukkig zijn zo nodig? Is het een drang? Waarom laten we ongeluk niet toe? Wat is het dat ons gelukkig maakt? Waar komt de vrees voor kwetsbaarheid vandaan? Ik weet het niet.
TifAni, het hoofdpersonage uit ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ van Jessica Knoll weet het evenmin. Ze bouwt een nieuwe identiteit op en wordt Ani: een ambitieuze vrouw met een schitterende baan, een rijke verloofde, een uitpuilende gaderobe. Een nieuwe identiteit, een oppervlakkig bestaan met veel uiterlijk vertoon om haar verleden – vol van traumatiserende ervaringen – te vergeten. Maar lukt dit wel? Hoezeer kan je iemand anders worden om jezelf te vergeten en anderen te behagen? Kan je jezelf wel verloochenen? Fake it till you make it. Lukt dit wel in de praktijk?

‘Dat je verdergaat met je leven, wil niet zeggen dat je het verleden doodzwijgt. (…) Of dat het geen pijn meer doet. Ik stel me zo voor dat de pijn er altijd zal zijn.’

Ani werkt mee aan een documentaire over de gebeurtenissen die zich vroeger op de Bradley School afspeelden en waarvan zij de spilfiguur en slachtoffer was. Dit soort van remake zorgt ook voor een reflectie bij Ani zelf.  Is dat het dan? Een huwelijk met een rijke Luke voorbereiden en werken bij een glossy magazine? Een popje spelen waar je geen affiniteit mee hebt?
Beetje bij beetje laat de auteur de lezer toe in het leven en verleden van Ani.  De talrijke gebeurtenissen worden uitgelicht, het karakter en ware ziel van Ani ontbloot. Daar moet je als lezer wat geduld voor op brengen – maar in real life is dit nauwelijks anders – en je wordt dan toch beloond.  Het tweede deel van het boek kent meer spankracht,  tempo ook en grijpt je aan. De uitwerking van het karakter van Ani is vindingrijk en heeft iets van ons allemaal. Knoll is op haar best als ze haar pen in een pot met verbijsterende humor drenkt en als het ware freewheelt in haar eigen wereld.
‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ is niet de thriller die de kaft suggereert. Het boek is veeleer een moeilijke inkijk in een nog veel moeilijker personage in een complexe wereld van doen alsof en soms ook niet. Het lezen waard.

 ‘Het gelukkigste meisje ter wereld’ van Jessica Knoll is uitgegeven bij Manteau en kost 19,99 euro. Meer info: www.wpg.be of via facebook

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn facebook-pagina 

 

Een gebroken gezin? Ik dacht het niet.

Mijn gezin: dat is mijn zoon en ik. Niet gebroken of maar half, gewoon mijn gezin. Dat is hoe wij in het leven staan, wie we zijn. En mijn gezin: dat is wat mij gelukkig maakt – zoals het is.

Gezinnen zijn er de dag van vandaag in alle vormen en kleuren. Eénoudergezinnen, twee ouders met kinderen, nieuw samengestelde gezinnen, holebi’s met kinderen, singles, enzovoort. Diverse huishoudens met eenzelfde doel: een gelukkig leven. Vreemd genoeg is het ideaal van veel jonge mensen nog steeds een klassiek gezin met kinderen, een huis en twee auto’s, materieel welgesteld – vaak is dat hetgeen hen gelukkig maakt, hetgeen ze verwachten. Als die verwachtingen een deuk krijgen, dan is hun gezin gehavend, gebroken. En die manke toestand blijft tot ze een nieuwe partner vinden, want dan zijn ze immers weer compleet, en bovenal weer twee inkomens en allerlei lekkers. Ik schrik van een dergelijke redenering. Ik ben zelf alleenstaande moeder. Mijn gezin: dat is mijn zoon en ikzelf. Mijn gezin is niet gebroken omdat er geen partner is, het is veranderd van vorm – meer ook niet. En natuurlijk heeft één inkomen consequenties.  Natuurlijk is het geen lachertje als je moet vechten voor eten op de plank, een dak boven je hoofd. En natuurlijk kan het beleid en werkgevers hier veel beter en meer op inzetten. En ik zal blijven die wantoestanden aanklagen. Maar mijn geluk hangt niet af van een partner die het plaatje zogezegd compleet moet maken; mijn geluk strookt evenmin met materiële dingen. Het geluk van mijn zoon hangt niet af van al dan niet een nintendo. Wij zetten in op ervaringen, veeleer dan op materieel bezit. En die ervaringen, dat kan een goed boek zijn, een leuke wandeling, een lekkere maaltijd, een interessante opdracht, een reis, tevreden over een geschreven artikel, een gezellige avond, samen brood bakken, samen moppen vertellen, en zo meer. Ervaringen blijven hangen, dat zijn ook de dingen die kinderen onthouden – niet het feit of ze merkkledij dragen of niet, ook niet de grootte van hun televisie. Dat is eerder een idee dat in het hoofd van ouders speelt.

Luxe vertaalt zich voor mij veel meer in voldoende hebben voor een leefbaar leven. En dat voldoende moet voor iedereen gegarandeerd zijn. Daar zet ik mij voor in. Maar je geluk laten afhangen van een potentiële partner: dan geef ik niet thuis.

Het is een opdracht voor veel alleenstaande ouders om een gezin te organiseren zonder partner, veeleer dan hun leven on hold te zetten – in afwachting van een nieuwe partner. Onafhankelijkheid verrijkt – echt waar. Als ik lees dat vrouwen hun interessante job willen ruilen voor een gezin dat zogezegd weer intact is – wel dat doet mij huiveren. Die job maakt die vrouwen tot wie ze zijn, die job maakt hen ook zelfstandig en weerbaar.
De jaren, de tijd heeft mij geleerd dat er van ieder gezin wel een spreekwoordelijke hoek af is. En maar goed ook. Maar gebroken? Ik dacht het niet.

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: http://bit.ly/1qCGdrO

Zou Ozark Henry weten dat hij mijn loopmaatje is?

Zwetend, in een veel te korte short en een volgens mijn zoon erg flashy truitje zit ik aan de keukentafel na te puffen. Waar komt die looppassie vandaan? Ik loop graag. Het maakt mijn hoofd wat meer leeg en mijzelf wat rustiger. Het moet bijna twintig jaar geleden zijn toen ik aan mijn eerste loopwedstrijd deelnam. Nou ja, wedstrijd. Een familierun van iets meer dan 6 km in Gijzelbrechtegem. Ik had ervoor nog nooit een kilometer aan één stuk gelopen – tenzij misschien als kind in een turnles. Toch wou ik meedoen. Mijn moeder ging mee. Bon, het parcours viel wel wat tegen. Echt vlak was dat daar niet. En een kilometer, wel dat vond ik toch heel erg lang duren. Ik had mijn ademhaling niet onder controle, maar wou per se door lopen. Jawel, op karakter. Mijn moeder trad mij aan de finish tegemoet alsof ik een bijzondere medaille op de Memorial Van Damme gehaald had. Mijn moeder was mijn enige en trouwste supporter.
Ook daarna ging ik vaak lopen. Die wedstrijdjes in diverse dorpen daagden mij wat uit. En zo heb ik een verzameling T-shirts van de meest onwaarschijnlijke dorpswedstrijden.
Nu is het weer zover. In juli neem ik deel aan de dorpsrun in Bellegem. Een heuvelachtig parcours dat ik iedere avond afloop – met muziek van Ozark Henry in mijn oren. Steeds hetzelfde liedje: Air and Fire. Eén van mijn lievelingsliedjes. Honderden keren heb ik er al naar geluisterd. Steeds opnieuw. Soms droom ik er zelfs van. En dan zing ik en speelt een vage kennis drums. Je moet weten, ik kan geen noot zingen, maar in mijn dromen is alles mogelijk. In mijn dromen kan ik alles: zingen, hard lopen, gelukkig zijn. In mijn dromen is Ozark Henry mijn loopmaatje.

Air and Fire

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: http://bit.ly/1qCGdrO

Toveren met smaken en geuren – De Confituurbijbel van Madam Confituur

Het is andere lucht, echt waar. Andere lucht die je al gewaar wordt als je de grens in Rekkem oversteekt, andere lucht die je tegemoet komt bij de obligate koffie en croissant in gare Lille-Europe, wachtend op de TGV. Frankrijk: dat is andere lucht. Betere lucht ook. Frankrijk laat mij een stuk vrijer ademen; Frankrijk maakt mij wat stressvrijer. Het is een gek idee, een folietje dat speelt in mijn hoofd, maar het is een folietje waarin ik geloof.
Het TGV-station van Valence voelt vertrouwd. Vandaar een huurauto oppikken en vervolgens de bochtige weg naar Aubenas. Als we het eerste kraampje met vers frut voorbij rijden, dan weten we dat we er zijn. Het zuiden van de Ardèche is onze thuis. Abrikozen, meloenen, perziken, de geur van lavendel, oneindig veel olijfbomen en een glas rosé: dat is mijn ding.
Op de lokale marktjes verkoopt men confituren, fruitsappen, tapenades – allerlei lekkers uit eigen hof, zeg maar. Ik ben gek op confituur. Meer nog: ik ben een confituur-snob. Mijn ver- en bewondering voor soorten confituren, originele, exotische combinaties is erg groot. Veelal eet ik zelf confituur van ’t Vlierbos. Ofwel maak ik ze zelf. En zelf confituur maken: dat is een beetje toveren met smaken en geuren. Dat dacht ook Madam Confituur in haar nieuwe boek De Confituurbijbel. Een werk vol ideeën en inspiratie over confituur, gelei, marmelade en chutney. Madam Confituur legt je heel eenvoudig uit hoe je tewerk moet gaan; ze geeft tips, weetjes en zorgt voor  begeleiding: een betrouwbare keukenhulp.
Het boek puilt echt uit van de ideeën en door de mooie foto’s en de ontwapenende schrijfstijl krijg je direct goesting om aan de slag te gaan. De selectie is naast klassiek ook origineel, vindingrijk en laat je onbewandelde paden betreden. Ik denk maar aan rozengelei, watermeloenconfituur, campari-orange-gelei, courgetteconfituur, etc. Een hoofdstuk is ook suikervrij en biedt veel alternatieven. Wat denk je bijvoorbeeld van sinaasappelgelei met rozemarijn en agavesiroop?
Met mijn absolute kaneelpassie komt De Confituurbijbel mij zeker tegemoet. Diverse recepten worden met kaneel bereid. Braambessenconfituur met kaneel en honing staat beslist op mijn to-do-lijstje.
De Confituurbijbel is ook een heel praktische gids. Het voorziet de recepten van een moeilijkheidsgraad, vermeldt de bereidingstijd en de ideale maanden waarin dat bepaald recept klaargemaakt kan worden.

Als je nog geen pakje voor Moederdag hebt, of als je jezelf eens wil verwennen, dan is De Confituurbijbel van Madam Confituur echt een aanrader.
De Confituurbijbel van Madam Confituur is uitgegeven bij Manteau en kost 24,99 euro.
Meer info: www.wpg.be

Wil je mij volgen? Like dan zeker mijn Facebook-pagina: http://bit.ly/1qCGdrO